“Και μετά τι γίνεται μάγκα μου;”

02-12-2017

Είμαι στην Ικτίνου, κατεβαίνω τον δρόμο για κάτι δουλειές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ακούω φωνές παιδικές και τον ήχο μίας μπάλας του μπάσκετ.

Ασυναίσθητα κοιτάω κάτω να δω που ακριβώς είμαι,ψάχνω για γραμμές, ψάχνω να δω πόσο μακριά είμαι από την ρακέτα, αλλά ΤΙΠΟΤΑ. Βλέπω τον πλακόστρωτο. Δεν έχει γραμμές, δεν είμαι στο παρκέ! Είμαι στον δρόμο!!!

Δεν είμαι ο Gladiator που ήμουν πάνω από 20 χρόνια, δεν είμαι εκείνος που προσέχει το κορμί του, την διατροφή του, τη ξεκούρασή του, το ωράριό του, να έχει τη ψυχολογία του στα ύψη, να διψάει για «αίμα»…. Πόσο μου λείπουν όλα αυτά ΓΑΜΩΤΟ!

Μερικές εβδομάδες πιο μετά, ένα πάλι πρωινό, αυτή τη φορά σε βόλτα για καφέ με φίλους, είμαι στον δρόμο, κάπου στην Καρόλου Ντυλ. Με χαιρετάει ένας παππούς, κύριος.

• «Γειά σου Γιαννάρα. Μπες μέσα στο Παλατάκι και παίξε εσύ, ρε γαμώτο ακόμα τους έχεις»
• «Μπα θείο. Γέρασα τώρα εγώ»
• «Τουλάχιστον πες τα έτσι σταράτα στο ράδιο, σε ακούω για να ξέρεις»

Και εκεί μου έρχεται η ιδέα να δημιουργήσω ένα σάιτ, blog, πείτε το όπως θέλετε. Έναν διαδικτυακό χώρο με ειδήσεις, με απόψεις, με ιστορίες από τα γήπεδα, για να μπαίνεις, να μαθαίνεις, να διασκεδάζεις, να περνάς ευχάριστα την ώρα σου.

Το πιο δύσκολο για έναν «επαγγελματία» Gladiator όπως ήμουν εγώ, είναι το τέλος του, όταν:

Α. Να σε πούνε οι άλλοι ότι πρέπει να σταματήσεις

Απάντηση: Τους μισείς

Β. Να σταματήσεις από τραυματισμό

Απάντηση: Θα σκάσεις από τη στεναχώρια σου

Γ. Να σε «πουλήσει» το κορμί σου

Απάντηση: Δεν δέχεσαι ότι υπάρχουν πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί από σένα

Δ. Να πάρεις την απόφαση μόνος σου.

Απάντηση: Και μετά, τι γίνεται μάγκα μου;

 Γιάννης Γιαννούλης

G Point