Το παρακάτω κείμενο που ακολουθεί είναι πραγματική ιστορία, όπως την έζησα με την υπόλοιπη αποστολή του Παναθηναϊκού, τον Φεβρουάριο του 1999 που ταξίδεψε στο Σαράτοφ για να παίξει με την ομώνυμη ομάδα για την Ευρωλίγκα.
Το παιχνίδι έληξε 73-76 για τον Παναθηναϊκό, που δεινοπάθησε πραγματικά μέχρι να φτάσει εκεί πέρα!!!
Ταξιδεύαμε με τον Παναθηναϊκό, για να παίξουμε στην Ρωσία, με μια ομάδα την Σαρατοφ.
Η έδρα της ήταν στην ομώνυμη πόλη, κάπου στην Σιβηρία, στους πρόποδες από τα Ουραλία όρη.
Από την Αθήνα θα πετούσαμε με πτήση τσάρτερ, κατευθείαν Σαρατοφ.
Αυτή η ομάδα του Παναθηναϊκού ήταν από τις καλύτερες όλων των εποχών κατά κοινή ομολογία.
Η διοίκηση προσέφερε ότι περισσότερο μπορούσε για να πάει καλά η ομάδα.
Ένα από αυτά ήταν η πτήση τσάρτερ, ώστε η ομάδα να μην κουραστεί για να φτάσει στον προορισμό της.
Επιβιβαστήκαμε λοιπόν σε ένα ρωσικό αεροπλάνο που περισσότερο με πύραυλο έμοιαζε. Ήταν η εποχή λίγο μετά από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και αρκετά αεροπλάνα που προερχόταν από το ένδοξο παρελθόν της, είχαν αξιοποιηθεί από ιδιωτικές εταιρείες για κέρδος.
Το ερωτηματικό ήταν αν ήταν καλά συντηρημένα και αν θα έπρεπε να νιώθουμε ασφαλείς.
Γενικά ακόμα και στα ρώσικα πληρώματα που είχαν αυτά τα αεροπλάνα διέκρινες ακόμα και στο βλέμμα τους, έντονα τα στοιχεία της παρακμής και της απογοήτευσης.
Μέσα όμως στην αθλητική μας καθημερινότητα ταξιδεύαμε χωρίς πολλές σκέψεις, στηριζόμενοι και στην εμπιστοσύνη μας προς την ομάδα και τους ανθρώπους της, που οργανώνανε αυτά τα ταξίδια.
Μετά από τρεις ώρες πτήσης φτάσαμε σε ένα καταθλιπτικό αεροδρόμιο.
Αποβιβαστήκαμε και μπήκαμε σε ένα άθλιο λεωφορείο για να μας πάει εκεί που θα γινόταν η παραλαβή των αποσκευών μας.
“” – Welcome to Samara!!! “
Είναι ένας τύπος με γούνινο σκούφο χαμογελαστός και κρατάει στα χέρια του ένα χαρτόνι που γράφει Panathinaikos.
Σαρατοφ… Του λέμε εμείς.
NO NO απαντάει αυτός … Samara.
“” Το Σαρατοφ είναι 3.000 χιλιόμετρα από εδώ”” συνεχίζει με σπαστά αγγλικά.
Μετά το πρώτο σοκ μας εξήγησε ένας αμφιλεγόμενος τύπος, σύνοδος μας στο ταξίδι από την εταιρεία που το διοργάνωσε, οτι χρωστούσαν κάτι χρήματα από προηγούμενο ταξίδι στο αεροδρόμιο του Σαρατοφ και δεν μπορούσε να προσγειωθεί εκεί το αεροπλάνο.
ΣΟΚ.
Έγινε τρελό γέλιο.
Οι παίκτες γελάγαμε και πειράζαμε τον μάνατζερ της ομάδας.
Αυτός ήταν εξοργισμένος γιατί δεν είχε τέτοια ενημέρωση.
Οι προπονητές και αυτοί στα κάγκελα, γιατί χρειαζόμασταν το αποτέλεσμα και όλο αυτό που γινόταν δεν ήταν και το καλύτερο.
Ο συνοδός – λαμογιο προσπαθούσε να μας πείσει ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο με σπαστά αγγλικά.
Τσίρκο.
Τέλος πάντων, μας εξήγησε ότι έχει στην πίστα δύο” τζετακια”, όπως είπε, για να μας πάνε στον προορισμό μας.
Αυτό ήταν το πρόβλημα…… δεν χωρούσαμε όλοι σε ένα, όπως μας εξήγησε, γιατί… ήταν λίγο μικρά.
Αυτό, η αλήθεια είναι , το ακούσαμε κάπως..
Ξανά μπαίνουμε στο λεωφορείο και μας πάνε να δούμε τα “τζετακια “.
Να πω την αλήθεια, εκεί που γελάγαμε και πειράζαμε ο ένας τον άλλο, ξαφνικά σιωπή…..
Αυτά ρε φίλε δεν ήταν τζετακια ή αεροπλανάκια….
Περισσότερο με πυραυλακια έμοιαζαν .
Κοιταζόμασταν μεταξύ μας και λέγαμε… που πάμε ρε μαλ….κα
“Its OK, Its OK” έλεγε το λαμογιο.
-“Τι οκ ρε φίλε;”
Δύο μικρά αεροπλάνα της Aeroflot, της πρώην κρατικής αεροπορίας, που τώρα δεν λειτουργούσε και προφανώς είχαν ξεμείνει σε αυτό το αεροδρόμιο.
Είχαν φθορές, ακόμα και στο χρώμα και κατευθείαν το μυαλό μας πήγε στο αν θα είναι καλά συντηρημένα μηχανικά. Το πιο βασικό δηλαδή.
Ένας τύπος με μαύρο δερμάτινο μπουφάν και γούνινο καπέλο ήδη φόρτωνε τις αποσκευές μας.
Μπαίνουμε μισοί και μισοί στα αεροπλανάκια που ήταν το ένα δίπλα στο άλλο σε ένα χιονισμένο διάδρομο.
Τραγική η εικόνα και μέσα.
8 θέσεις μόνο στην κλασική διάταξη και ένας καναπές να κοιτάει προς τα πλάγια.
Δίπλα είχε και ένα κομοδίνο για να συμπληρώνει το σουρεαλ σκηνικό .
Τα καθίσματα είχαν τρύπες και κάποιος είπε ότι ήταν από σφαίρες.
Ψέμα η αλήθεια δεν ξέρω.
Ήμουν έτοιμος να τα πιστέψω όλα με αυτά που έβλεπα.
Σκεφτόμουν να κατέβω…. κοίταζα γύρω μου…. τους φίλους μου που και αυτοί στο βλέμμα τους, πίσω από το χαμογελαστό πρόσωπο είχαν απορία και φόβο μαζί.
Τραγικό.
Καθίσαμε στις 8 θέσεις και τρεις στον….. καναπέ.
Έρχεται και ο αεροσυνοδός από το πρώτο αεροπλάνο,το τσάρτερ, που ταξίδευε μαζί μας και δεν είχε χώρο να κάτσει.
Πάει και κάθεται πάνω στο κομοδίνο, παίρνει ένα σχοινί και δένεται…. “now i am safe” λέει.
Τι λέει αυτός;
Κοιταζόμασταν μεταξύ μας και μας είχε κοπεί το γέλιο.
Βλέπαμε και το διπλανό αεροπλάνο από τα τζαμακια και βλέπαμε τους υπόλοιπους της ομάδας με ένα παρόμοιο τρομοκρατημένο βλέμμα μέσα από τις τρυπούλες των δικών τους παραθύρων .
“Που είναι οι πιλότοι; “
“Είναι μπροστά; “
Προσωπικά είχα ελπίδα να ανοίξει η πόρτα του πιλοτηρίου και να δω κάποιες φυσιογνωμίες, που τουλάχιστον θα μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη.
Έναν καλά εκπαιδευμένο Ρώσο πιλότο, προερχόμενο από την πάλε κραταιά Σοβιετική Ένωση .
“Δεν είναι κάνεις μπροστά!!! “
Από την μισάνοιχτη πόρτα πράγματι δεν φαινόταν να κουνιέται κάτι.
Που είναι φίλε μου ο πιλότος; ρώτησα τον αλυσοδεμένο στο κομοδίνο αεροσυνοδό.
“Νατος,” λέει.
Τι να δω;
Ο τύπος που φόρτωνε τις βαλίτσες, περνάει ανάμεσα μας, βγάζει το δερμάτινο και την τραγιάσκα και πάει στο πιλοτήριο.
Ρε φίλε είσαι σίγουρος;
Αυτός είναι λες και πήγε λαϊκή και ψώνισε. Ούτε στολή δεν έχει.
Και ο άλλος πιλότος;
-Ποιος άλλος; μου λέει.
-Δεν έχει άλλον. Ένας.
-Και αν πάθει κάτι;
Τότε ο τύπος πάνω στο κομοδίνο μου κάνει τον Σταύρο του και κοιτάει ψηλά, δείχνοντας τον ουρανό.
Μετά από λίγο μπήκε και ένας άλλος μέσα στην καμπίνα , που φορούσε τζιν και πλεκτό πουλόβερ.
-Δύο!! Μου λέει χαρούμενος ο φιλαράκος δίπλα.
Εκεί με έπιασε κρίση πανικού.
Ήθελα να λυθώ και να το σκάσω.
Να αρνηθώ να ταξιδέψω.
Έλεγα από μέσα μου αυτή είναι η στιγμή να το κάνεις.
Θα είσαι ο μόνος που θα σωθεί… τρέξε….
Τότε άκουσα την μηχανή, έκλεισε και η πόρτα…
Ωχ ρε φίλε την πατήσαμε.
Κοίταξα τους απέναντι στο αεροπλάνο δίπλα , τα άλλα θύματα – συμπαίκτες μου.
Νομίζω ένας μου έκανε κολοδάχτυλο σαν να μου λέει… τώρα… την γαμήσαμε.
Κάνω και εγώ…. τον Σταύρο μου και λέω… άντε να δούμε.
Τροχοδρομούμε στην αρχή της χιονισμένης πίστας.
Τα δύο αρεοπλανακια το ένα δίπλα στο άλλο.
Αααννν. Αααννν.
Μάρσαρε την μηχανή το παλικάρι μπροστά.
Το έγινε ρε κόντρες θα κάνουμε;
Ταίριαζε!! Δερμάτινο μπουφάν…. μηχανόβιος ο τύπος.
Αααννν, αααααννν πάλι.
Δύο τρεις φορές και ξαφνικά… γυρίζουμε πάλι στο μέρος που επιβιβαστήκαμε.
Το έγινε ρε παιδιά;
Κοιτάω από το παράθυρο και είναι κάποιος κάτω και με νοήματα καταλαβαίνω ότι ρωτάει τον “μηχανόβιο” πιλότο τι τρέχει.
Σκέφτομαι από μέσα μου, μακάρι να μην πετάξουμε.
Κάποιο πρόβλημα θα έχει η μηχανή.
Μακάρι να μην πετάξουμε και να την γλυτώσουμε.
Προφανώς κάτι του λέει ο δικός μας πιλότος -φορτοεκφορτωτης .
Ο άλλος νευριάζει και με κινήσεις απότομες του δείχνει την πίστα.
Με τα χέρια του, του κάνει” φύγε, φύγε,”, σαν να έδιωχνε τίποτα γίδια, ο τσοπάνος.
Το αεροπλάνο κάνει στροφή και ξαναπάει στην πίστα.
Εκείνη την στιγμή με ανοικτό στόμα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο άρχισα να θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τα αγαπημένα μου πρόσωπα όπως ακριβώς λένε….. σαν ταινία.
Γυρίζω να κοιτάξω μέσα στην καμπίνα…. βλέπω και τον ξανθό αεροσυνοδό δεμένο σαν τον ξανθό μάγο πάνω στο κομοδίνο και λέω…. τώρα είναι το τέλος.
Και δεν θα μας βρούνε ρε γαμώτο. Ουράλια όρη….
Τελικά… παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις….. πετάξαμε και …. φτάσαμε στο Σαρατοφ.
Θυμάμαι ότι μόλις προσγειωθήκαμε και συνήλθαμε από το σοκ, λέγαμε μεταξύ μας :”παράταση, παράταση!!! ” .
Κάναμε κόλα πέντε και τέτοια. Πανηγυρίζαμε.!!!
Και το άλλο που θυμάμαι ήταν το λαμογιο της αεροπορικής να τρέχει να κρυφτεί για να μην φάει ξύλο.
Επικηρυγμένος από όλη την ομάδα.
Πραγματικά, τι ξύλο θα έτρωγε;
Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο λένε, αρκεί…. να μην πάμε εκεί πριν την ώρα μας.
