Άλλη μία περίεργη χρονιά για εμένα, είναι και το 2004…
Έχω τρελή πρόταση από Ουκρανία! Μιλάμε για Ανατολικό Μπλοκ, Ρωσία – πολύ κρύο αλλά και πολύ χρήμα. Την ομάδα μού τη βρίσκει η Μίρα Ρόλιο, η μάνατζέρ που έχω εκείνη την περίοδο. Φυσικά μάνατζερ υπάρχουν κι άλλοι, αλλά κανένας τους εκείνη την εποχή δεν μπορεί να ανεβάσει τόσο πολύ την αξία μου.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια υπήρξαν δύσκολα καθώς έγιναν διάφορα! Mε τη ζωή που έκανα σε λίγο θα έμενα απένταρος, υπήρχε το θέμα του ντόπινγκ στον Παναθηναϊκό, προβλήματα υγείας που με ταλαιπωρούσαν, και κάποια άλλα που κουβαλάει χρόνια ο πατέρας μου.
Δεν έχω άλλη επιλογή! Πρέπει να πάω για τα χοντρά πακέτα! Πρόεδρος στην ομάδα είναι τότε ο Αλεξάντερ Σάσα Βολκόφ, ο γνωστός παίκτης, που πέρασε από ΠΑΟ κι Ολυμπιακό τη δεκαετία του ’90.
Μιλάμε λιγάκι στο τηλέφωνο και σχεδόν αμέσως με αρχίζει στο ψηστήρι!
«Όχι σε θυμάμαι, σε χρειάζομαι» και άλλα παρόμοια. Έχω αποφασίσει να πάω (δε γαμιέται)! Όμως θέλω τα μισά μπροστά (μην φάμε και καμιά τόγκα)!
«Μου τα δίνεις κι έρχομαι, του λέω»! Πειραιώς μπορώ με λέει, μου βγάζετε εισιτήριο και ξεκινάω. «Οκ, με λέει. Θα πας στην πρεσβεία να βγάλεις βίζα, όλα οκ, μου ξαναλέει».
Δυο μέρες μετά, πρεσβεία, ώρα 9:00 το πρωί. Φτάνω, παρκάρω και τι να δω! Λες κι ήμουν σε κωλάδικο 5 αστέρων! Πάνω από τριάντα Ουκρανάκια με μίνι φούστες και διχτυωτά καλσόν, οι μισές τουλάχιστον με 4άρι σιλικονάτο! «ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!», σκέφτομαι.
Όλοι για βίζα είμαστε άραγε; Θα βγάζω ένα κάρο λεφτά, θα παίζω μπασκετάρα μπροστά σε τέτοιες γυναικάρες και τι άλλο θέλω!
Η ομάδα είναι μια μικτή κόσμου. Μόνο Κινέζο δεν έχουμε. Έχουμε παίκτες από Ευρώπη, Αυστραλία, Αμερική, ο προπονητής είναι ένας Ιταλός – Ρενάτο Πασκουάλι- και μόνο 2, είναι όλοι κι όλοι οι γηγενής παίκτες που έχουμε. Η ομάδα πηγαίνει τρένο! Πρώτη σε όλη τη χρονιά, παίρνουμε κύπελο, φτάνουμε ακόμη και φιναλίστ στον τελικό της Ευρώπης.
Το Κίεβο είναι μία μικρογραφία της Μόσχας. Έχει ό,τι μπορεί να επιθυμήσει κανείς, φθηνά ή ακριβά. Μια πανέμορφη, καταπράσινη πόλη με το περίφημο θαυμαστό της κέντρο. Ο χειμώνας και το κρύο, βέβαια, είναι μια άλλη συζήτηση. Το χιόνι ξεκίνησε στις 15 Οκτωβρίου και πήγε έτσι μέχρι τις 15 Απριλίου. Μιλάμε για κρύο! -24ο , ήταν το προσωπικό μου ρεκόρ. Πήρα τη μάνα μου κι εκείνη έβαλε τα κλάματα – σιγά ρε μάνα, ξεβράκωτος βγήκα έξω;(χαχαχα)
Πανηγύρια στο ιδιωτικό μας αεροπλάνο, όταν μετά τη νίκη του πρωταθλήματος επιστρέφουμε στο Κίεβο!
Ενώ η ομάδα δεν έχανε και πήγαινε τρένο, ο προπονητής μάς ζάλιζε στα μίτινγκ και μας έβριζε χωρίς λόγο. Μαζί με τον Μαρτσέλο Νικόλα και τον αρχηγό, πηγαίνουμε στον Βολκόφ να τον πούμε να τον ηρεμήσει λίγο γιατί μας προσβάλλει και άλλα τέτοια.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και εκεί που ήταν όλα καλά στην ομάδα, με πολλές νίκες (μέσα-έξω-και Ευρώπη), ένα πρωινό κατεβαίνω από το σπίτι για να πάω για προπόνηση και βρίσκω τα πάντα κλειστά.
Είχε πολλές χιλιάδες κόσμο μαζεμένο, με όλους να κρατάνε στα χέρια τους κάτι πορτοκαλί σημαίες, ενώ στήνανε κάτι τεράστιες σκηνές, κρεβάτια, τραπέζια και πάγκους, και όλα αυτά στην εξώπορτα του σπιτιού που έμενα.
Την Επανάσταση, τη ζήσαμε από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της γιατί οι περισσότεροι παίκτες, μέναμε πάνω στην Κρισιάτικ οδό. Αυτό τον δρόμο τον κλείσαμε για 60 ολόκληρες μέρες, μέχρι που καταφέρανε και ρίξανε την κυβέρνηση.
Η στιγμή της επιστροφής από το Καζάν, όπου μας υποδέχτηκαν στις 4 το πρωί με μαύρες σακούλες (μεγάλο πριμ)
Προσωπικά, τη γούσταρα αυτήν τη φάση, που μια ολόκληρη χώρα, ήτανε ενωμένη για το καλό όλων. Μετά από μια νίκη στο Καζάν (-27ο – το έζησα και αυτό Παναγία μου!), μαζί με την Unix, που μας περιμένανε στο αεροδρόμιο του Κιέβου (με το ιδιωτικό μας αεροπλάνο), μας περίμεναν και οι γνωστές μαύρες σακούλες!
Στο αεροδρόμιο!!! 4:00 τα ξημερώματα και μας δίνουν 6.000$ πριμ τον καθένα. Δεν ήταν τελικός ή πρωτάθλημα αυτή η νίκη για τόσα χρήματα –όχι ότι μας χάλασε– αλλά ήταν πολλά.
Μας το έκανε ο ιδιοκτήτης, γιατί ήταν η πρώτη νίκη σε οποιοδήποτε αγώνισμα ή άθλημα επί ρωσικής ομάδας και είχε τρελαθεί ολόκληρη η χώρα.
Η ομάδα πηγαίνει τρένο. Νίκες, πρωτάθλημα, χαρές!
Επί τόπου πάω σε όλους τους παίκτες και τους παίρνω από 100$ με τσαμπουκά ή χωρίς. Το μεσημέρι της επομένης, κατεβαίνω στα Mc Donalds (ήταν στο ισόγειο του σπιτιού μου) και αγοράζω 1.200 – 1.300$ σε τσίζμπεργκερ και νερά, για να τα πάνε στα παλικάρια που κλείσανε τους δρόμους για το ρεβολούσιον (επανάσταση). Το γούσταρα, το χάρηκα γιατί τους έβλεπα μέσα στην παγωνιά να κρατάνε με πίστη και πάθος για τα σύνορά τους…
Στα αποδυτήρια, στη βραδινή προπόνηση, ανακοίνωσα στους συμπαίκτες μου τι ακριβώς είχα κάνει εκείνο το μεσημέρι. Δύο με τρεις με είπανε μπράβο, δύο με τρεις εννιά έχει ο μήνας και οι υπόλοιποι, Λετονός, Ρώσος, Μολδαβός και τα δυο Ουκρανάκια γελάγανε και με φώναζαν «Υou are big MALAKAS».
Πριν βγούμε για προπόνηση μπουκάρει στ’ αποδυτήρια ο Βολκόφ και θέλει να με σκοτώσει. Τι έκανες! Και ποιος σου είπε να το κάνεις; Κανένας από την KGB; Παγωτό ο δικός σου. Μου φύγαν και κάνα δυο σταγόνες από τον φόβο μου.!!!!
«Αύριο φεύγεις, σε διώχνω, τελείωσες», λέει και με διώχνει από το γήπεδο.
Ωχ… τι έκανα; Σχεδόν έκλαιγα! Δεν κατάλαβα γιατί φώναζε έτσι σαν τρελός. Με παίρνει ο οδηγός μου και με πηγαίνει στο σπίτι.
Έχω τρελαθεί, το τηλέφωνό μου δεν χτυπάει, και τέσσερις ώρες μετά με παίρνει ο αρχηγός, λέγοντας μου ότι πρέπει να πάω σπίτι του, είναι όλοι μαζεμένοι εκεί πέρα, παίκτες και προπονητής.
Μου την πέφτουν όλοι – «Γιατί το έκανες και ποιος σε έβαλε, μήπως κάνεις παρέα με μαφιόζους από την Odessa; Μήπως σε έβαλε η KGB;».
Όταν λέμε το παξιμάδι έγινε σκατό, πραγματικά έγινε εκείνη τη στιγμή. ΌΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Δεν έχω καμία σχέση, ούτε βγήκα με κανέναν περίεργο, ούτε με άλλους Ουκρανούς έχω σχέση, ΤΙΠΟΤΑ! Παρέα κάνω με Έλληνες, τους συμπαίκτες και κάτι Ουκρανάκια που έχω γνωρίσει.
Ο προπονητής έχει τρελαθεί, αρχίζει να φωνάζει μια στα Αγγλικά μια στα Ιταλικά, τέλος πάντων, μίλαγε συνέχεια με τον Βολκόφ και του έλεγε να μη φύγω, να με τιμωρήσει με χρηματικό πρόστιμο και τέτοια άλλα, να μη φύγω με τίποτα.
Την άλλη μέρα το πρωί έρχονται τα «μπουλντόγκ» του Βολκόφ, τρία γομάρια δίμετρα χωρίς λαιμό. Ευτυχώς με αφήσανε να βάλω ένα παντελόνι. Παραλίγο να με βάζανε με το εσώρουχο στο αυτοκίνητο.
Στην διαδρομή με παίρνει ο αρχηγός της ομάδας και με λέει, για να ξέρεις, ο Βολκόφ ήταν Υπουργός Αθλητισμού με αυτήν την κυβέρνηση και με αυτό που έκανες ήταν σαν ο Βολκόφ να έκανε επανάσταση στο δικό του το κόμμα!!!
Αμάν, τη ΓΑΜΗΣΑΜΕ!…
Φτάνω στο σπίτι του, μια διαστημική βίλα, λες κι έβλεπα «Τόλμη και Γοητεία», με βάζουν σ’ ένα δωμάτιο και περιμένω.
Λίγο μετά μπαίνει μέσα ο ίδιος ο Βολκόφ, πιο χαλαρός από χθες και αρχίζει να με μιλάει για τη ζωή, την πολιτική, τον Κομμουνισμό και στο τέλος για την KGB, ότι είναι μια υπηρεσία σαν το FBI και πιάνει τους κακούς, αλλά την έχουν παρεξηγήσει και άλλα τέτοια.
Εγώ μόνο αέρα από τη μύτη έπαιρνα, στόμα είχα και μιλιά δεν είχα.
Με λέει ότι αν δε μιλάω, θα με στείλει στην Ελλάδα. Τι να κάνω κι εγώ, αρχίσαμε ένα chatting γενικά για τα πάντα. Ένιωθα λες και ήμουν στο Ισραήλ, στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ, που σου κάνουν 50 φορές τις ίδιες ερωτήσεις με άλλον τρόπο.
Μετά από μία ώρα, παραδέχτηκε πώς κατάλαβε ότι το έκανα από τον αυθορμητισμό και τη βλακεία μου, όπως μου έλεγε, ενώ μου εξηγούσε τα γιατί δεν κάνει ο αθλητής να εμπλέκεται με την πολιτική.
Εσύ έγινες κοτζάμ Υπουργός Αθλητισμού, πλάκα με κάνεις τώρα ρε συ Βολκόφ;;;;
Τέλος καλό, όλα καλά. Ποτέ δεν ξαναπέρασα μέσα από την Κρισιατίκ οδό, η ομάδα συνέχιζε να πηγαίνει τρένο, Πήραμε το πρωτάθλημα, το κύπελο και φτάσαμε μέχρι τον τελικό της Ευρώπης.
PS: Την επόμενη μέρα, αφού πήραμε το πρωτάθλημα, έφυγα. Ούτε για το γλέντι δεν έκατσα!…
PS2: Με παίρνει ο Παναγιώτης Λιαδέλης, Γιαννάρα, να πάω Ουκρανία; Να πας Παναγιώτη, να πάρεις τα dollars, αλλά θα πεις ότι δεν ξέρεις Αγγλικά.
PS3: Κέρδισε η Επανάσταση, η Πορτοκαλί Επανάσταση!
Σε φωτογράφιση για γνωστό ουκρανικό περιοδικό μαζί με τους συμπαίκτες μου
