Από τον Νίκο Καλαμπάκα
Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις μια ομάδα με την ιστορία και το πρεστίζ του Παναθηναϊκού να κατρακυλά με τον τρόπο που βλέπουμε στις μέρες μας τους πράσινους.
Μια ομάδα που έχει προσφέρει τα μέγιστα τις προηγούμενες δεκαετίες ώστε το ελληνικό ποδόσφαιρο να ακούγεται και λίγο… παραέξω, βρίσκεται σε μια ιστορική φάση για την ύπαρξή του. Σίγουρα τα διοικητικά προβλήματα δεν μπορούν να αφανίσουν την ιστορία ενός συλλόγου που υφίσταται εδώ και 110 χρόνια. Ούτε να εξαφανίσουν τον Παναθηναϊκό. Μπορούν όμως να τον βάλουν σε μια κρίση που δύσκολα θα ξεπεραστεί τα αμέσως επόμενα χρόνια και να συρρικνώσουν το μέγεθός του.
Μέχρι σήμερα οι κινήσεις που έχουν γίνει φέτος από τη διοίκηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός δείχνουν ότι έχει πετάξει «λευκή πετσέτα» και δεν ενδιαφέρεται ούτε καν για την επιβίωση του συλλόγου. Το καλοκαίρι 18 ποδοσφαιριστές αποχαιρέτησαν, ενώ κατά τη μεταγραφική περίοδο που διανύουμε κούνησαν μαντήλι άλλοι εννιά. Αριθμοί εξωφρενικοί για το μέγεθος ενός συλλόγου με την ιστορία του Παναθηναϊκού. Ευθύνη για την κατάντια της ομάδας έχουν όλοι, όχι μόνο η σημερινή διοίκηση. Όμως σήμερα θα την… αναφέρουμε και θα της ρίξουμε ένα block επειδή είναι δική της υποχρέωση να βρει μια βιώσιμη λύση για την επόμενη μέρα του συλλόγου.
Όταν ο Γιάννης Αλαφούζος αναλάμβανε τις τύχες της ομάδας ήξερε ότι το εγχείρημα ήταν δύσκολο. Όσο κι αν πάλεψε κι αν προσπάθησε να βάλει ξανά τον Παναθηναϊκό σε σταθερές βάσεις δεν τα κατάφερε όμως αυτό ίσως και να συγχωρείται, αφού στη ζωή αυτή κανείς δεν είναι τέλειος. Όμως η στάση που κρατάει πλέον με τις συνεχόμενες μειώσεις του μπάτζετ και την ευκολία με την οποία αφήνει κάθε ποδοσφαιριστή να… πηδάει από το καράβι, είναι κάτι το οποίο χρεώνεται αποκλειστικά εκείνος και μόνον αυτός έχει ευθύνη να το διορθώσει.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο. Σίγουρα όμως είναι δύσκολο να βρει το αλεξίπτωτό του στην ελεύθερη πτώση την οποία βιώνει εδώ και κάποιο (αρκετό) καιρό. Μέχρι το καλοκαίρι όλοι οι φίλοι του συλλόγου το έβλεπαν, όμως η πνοή που είχε δώσει πέρυσι ο Μαρίνος Ουζουνίδης στην ομάδα κάλυπτε τα σημάδια της διοικητικής ανυπαρξίας. Αυτό τους είχε αναγκάσει να παρατηρούν μέχρι σήμερα τον Παναθηναϊκό να μοιάζει με την ιστορία του ανθρώπου που πέφτει από τον ουρανοξύστη, όπως την είχε παρουσιάσει ο Ματιέ Κάσοβιτς στην αριστουργηματική του ταινία «Το Μίσος». Όσο αυτός λοιπόν βρίσκεται σε πτώση μονολογεί: «Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά, μέχρι εδώ όλα πάνε καλά». Όμως σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση…
