Μετά από 2 χρονιές που φτάναμε στην πηγή αλλά νερό δεν πίναμε, ο Λάκης Αλεξόπουλος πήρε την ομάδα στα χέρια του.
Αποφάσισε να κρατήσει την ομάδα μόνος του. Ήθελε όσο τίποτα να βγει η ομάδα στην Euroleague. Έσπασε την τετανδρία που είχε μαζί με τους Πανελούδη, Κάτσαρη και Οικονομίδη. Ήθελε όλες τις αποφάσεις να τις παίρνει μόνος του.
Πρώτη απόφαση, ήταν να φύγει ο Μπάνε Πρέλενιτς από την ομάδα! ΣΟΚ. Όλη η Θεσσαλονίκη και φυσικά όλοι οι ΠΑΟΚΤΖΗΔΕΣ, έπαθαν ΣΟΚ. Και εμείς οι παίχτες της ομάδας, που θα πάμε χωρίς τον Μπάνε; Ποιός θα πάρει όλα τα δύσκολα σουτ; Ποιός θα βάλει μια φωνή στα αποδυτήρια; Ποιός θα είναι ο αρχηγός μας; Είχαμε τρελαθεί. Ο Μπάνε πάει στην ΚΙΝΤΕΡ Μπολόνια .. Νεύρα, φωνές, χαμός γινόταν τότε, αλλά ο Αλεξόπουλος πάντα σοβαρός μας έλεγε να μην ανησυχούμε. Θα φέρει από το ΝΒΑ 2 μεγάλα ονόματα και τον καλύτερο σκόρερ της Γερμανίας. Έναν φοβερό παίχτη και φοβερό παιδί, τον Στέφαν Μπέκ. Στην ομάδα τελικά έρχονται ο Σκοτ Σκάϊλς και ο Άντονι Μπόνερ!
Μεγάλο «μπαμ». Όλη η Ευρώπη κάτω. Σκοτ Σκάϊλς. Μετά τον Ντομινίκ Ουίλκινς το μεγαλύτερο όνομα που έχει έρθει στην Ευρώπη από το ΝΒΑ. Εντωμεταξύ, έχει έρθει στην Θεσσαλονίκη ο άλλος ξένος, ο Άντονι Μπόνερ, ένας πραγματικός ταύρος με μπόϊ λίγο πιο κάτω από τα 2 μέτρα, με κορμί μποντιμπιλντερά, να πηδάει στον Θεό, να τρέχει σαν σπρίντερ, να μπαίνει στα βάρη και να το σηκώνει όλο το γυμναστήριο.
Στην ομάδα οι υπόλοιποι είχαμε μείνει σχεδόν όλοι. Ο Μπουντούρης ήταν ο νέος μας αρχηγός. Μαζί με τον Τσέκο, ο Μπαλογιάννης με τον Μαματζιόλα, μετά την φυγή του Μπανέ, θα έπαιρναν πρωταγωνιστικό χρόνο. Ο Πέτζα ετοιμαζότανε να φύγει για το ΝΒΑ, εγώ με τον Ρεντζιά κάναμε όνειρα για μεγάλη καριέρα στον ΠΑΟΚ, και επιτέλους θα ήμασταν βασικοί στην ομάδα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι για προπονητή είχαμε έναν Γάλλο. Αναρωτιόμασταν πότε μάθανε οι Γάλλοι Μπάσκετ.
Ένα απόγευμα κάναμε προπόνηση και ο Σκωτ έγινε κατακόκκινος. Ήταν εντελώς εκτός φόρμας αλλά το μπασκετάκι δεν το είχε ξεχάσει καθόλου. Να βγάζει κάτι πάσες, να τα βάζει όλα από παντού, να ντριπλάρει απίστευτα. Άστα να πάνε. Από τους καλύτερους παίχτες που έχω δει ποτέ μου.
Ένα πρωί με ρωτάει ο Σκάϊλς… «Ο Τσέκος ήτανε σφαιροβόλος πριν παίξει μπάσκετ;;;». Όχι του λέω. Ακοντιστής. Και βάζει τα γέλια. Το ακούει ο Μαματζιόλας και το λέει στον Χρήστο. Με το που τελειώνει η προπόνηση άρχισε ο Σκάϊλς να πετάει ένα ξύλο σε στυλ ακόντιο και να κάνει πλάκα.
Δέκα άτομα κρατάγαμε τον Τσέκο να μην τον σκοτώσει. Την γλύτωσε εκείνη την ημέρα ο Σκάϊλς αλλά που και που ο Τσέκος του έκανε κάτι δολοφονικά σκρίν και ξάπλωνε κάνα 10λεπτο κάτω μέχρι να συνέρθει.
Ξεκινώντας η σεζόν, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ κάνουν την μεγαλύτερη εντύπωση. Ο ΠΑΟ και το Περιστέρι ακολουθούν και μετά εμείς. Το πρωτάθλημα είναι σούπερ. Λεφτά πολλά, υπήρχαν πολλοί χορηγοί, γεμάτα τα γήπεδα, η δημοτικότητα μεγάλωσε, όλα τα πρωτοσέλιδα έχουν μπάσκετ, όλοι ασχολούνται με το μπάσκετ και εγώ ήμουνα στους πρωταγωνιστές. (Στην Ευρώπη παίζαμε στο Κόρατς)!
Όπου πηγαίναμε γέμιζε το γήπεδο να δούνε όλοι τον Σκάϊλς. Κάναμε παρέα και μαζί μας ερχόταν πάντα και ο άλλος Αμερικάνος της ομάδας μας ο Άντονι Μπόνερ ή ΑΒ. … Είχαμε κολλήσει. Δεν είχαμε αφήσει μπαρ για μπαρ. Μόλις είχανε αναμορφώσει τα Λαδάδικα. Βγάλανε τα μπουρδέλα από εκεί και βάλανε εστιατόρια, μπαράκια, γκαλερί, κάβες, το κάνανε πολύ όμορφο.
Εκεί υπήρχε το Blossom, ένα ωραίο μπαράκι και είχαμε γίνει θαμώνες. Μόλις είχαν έρθει στην Ελλάδα οι μπύρες SOL και CORONA , που όσες και να πίναμε δεν μπορούσαμε να μεθύσουμε με τίποτα χαχαχαχα
Αφού μετά από λίγες εβδομάδες με το που μπαίναμε στο μαγαζί, από την είσοδο κιόλας, μας έδιναν από μια κούτα, αν θυμάμαι καλά που είχε 24 μπύρες και μέσα και από ένα ανοιχτήρι, να τις ανοίγουμε μόνοι μας .Άμα χάναμε αγώνα μέναμε εκεί γιατί δεν μας ρουφιάνευαν, άμα κερδίζαμε πρώτα εκεί για ζέσταμα και μετά «σφαίρα στο Βαρελάδικο! Τα ορθάδικα ήταν η καινούρια μόδα της Ελλάδος, δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ εκτός μόδας εγώ. Περνάγαμε ωραία.
Ήμουν στα 20 και το αίμα έβραζε. Έπαιζα πενταδάτος στον ΠΑΟΚ.
Ήταν όλα τέλεια. Η ομάδα πήγαινε καλά και Ευρώπη και Ελλάδα. Αλλά υπήρχε γκρίνια με τον Γκόμεζ. Όλοι οι καλοθελητές, κράζανε, ψάχνανε όλοι μια αφορμή για να τον διώξουν. Και έτσι και έγινε.
Βρισκόμασταν στην Αθήνα για αγώνα και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε από το Hilton. Το ραντεβού της ομάδας ήταν 2 ώρες πριν το παιχνίδι όλοι στο λεωφορείο. Ξαφνικά ακούμε φωνές, και ενώ όλοι ήμασταν μέσα στο λεωφορείο, ο γενικός αρχηγός Βασίλης Οικονομίδης λέει στον οδηγό να φύγουμε χωρίς τον προπονητή, ο οποίος είχε αργήσει στο ραντεβού και κανείς δεν ήξερε τι γινόταν. Και καλά δεν είχε χτυπήσει το εγερτήριο και κοιμόταν ακόμα μας ενημέρωσαν. Άλλα γίνανε όμως, λένε οι κακιές γλώσσες και ο ΓΚΟΜΕΖ ήρθε με ταξί στο γήπεδο, χαχαχαχα.
Στην επομένη προπόνηση, μας μαζεύει ο πρόεδρος να μας ανακοινώσει τον καινούριο μας προπονητή μιας και δεν συγχωρέθηκε ο Γκόμεζ που τον πήρε ο ύπνος μερικά λεπτά παραπάνω και αυτό ήταν αρκετό για την διοίκηση. Νέος προπονητής είναι ο Σκάϊλς.
Όλοι το ξέραμε οτι θα γινόταν αυτό και χαρήκαμε γιατί μας είχε δείξει ότι είναι δίκαιος. Ήξερε την ομάδα εκ των έσω. Πολύ σημαντικό. Ήξερε τους χαρακτήρες μας και ήταν σίγουρος ότι θα έβγαζε την ομάδα στην Euro league, αν και ήμασταν 6οι στην βαθμολογία.
Επειδή μέναμε κοντά στο Πανόραμα, κάναμε και πολύ παρέα. Με παίρνει τηλέφωνο το ίδιο μεσημέρι και ζήτησε από την μάνα μου να του φτιάξει την ελληνική σούπα που του άρεσε (την φασολάδα), να περάσει να φάει. Δεν θυμάμαι πόσα πιάτα έφαγε,χαχαχα. Μας φτιάχνει δύο φραπεδάκια η μάνα μου και καθόμαστε να μιλήσουμε. Αρχίζει να μου μιλάει λες και ήταν ο πατέρας μου, σοβαρός, να μου δίνει συμβουλές για το μπάσκετ, την ζωή, γενικά. Πολλά πράγματα. Εγώ αρχίζω κάποια στιγμή να γελάω με αυτά.
Κάποια στιγμή άρχισε να μου φωνάζει τόσο, σε σημείο που τρόμαξε η μάνα μου. Δεν ήρθε τόσο για να φάει αλλά για να μου πει ότι οι τελειώσανε οι πιο προσωπικές μας σχέσεις μας και δεν μπορούμε να πηγαίνουμε στο «BLOSSOM, ΒΑΡΕΛΑΔΙΚΟ» και στο «PLATINUM» (για όσους ξερουν τι είναι το Platinum χαχαχα) . Τώρα αυτός είναι προπονητής και εγώ ο παίχτης και πρέπει να υπάρχει απόσταση. Οπότε αν και άργησα, το κατάλαβα. Είχε δίκιο. Πάντα υπάρχει διαφορά μεταξύ παίχτη και προπονητή…
Πρώτο παιχνίδι εναντίον της ΑΕΚ. Η ΑΕΚ πετάει. Παίζει φοβερό μπάσκετ. Εμείς είμαστε μπερδεμένοι γιατί ο Σκάϊλς είναι σε αυτόν τον αγώνα προπονητής-παίχτης. Παίζει συγκλονιστικά. Το γήπεδο γεμάτο. Ο Ιωαννίδης κάνει τα γνωστά του, φωνάζει, βρίζει τους διαιτητές, τα βάζει με την κερκίδα, αλλά απλά η ΑΕΚ ήτανε καλύτερη ομάδα από εμάς και μας κερδίσανε στο τέλος.. Αυτό το παιχνίδι όμως θα το θυμάμαι λεπτό προς λεπτό για όλη μου την ζωή.
Τελειώνοντας την κανονική σεζόν, κατεβήκαμε στην 6η θέση τελικώς και στα play off θα παίζαμε με τον ΠΑΟ. Ο ΠΑΟ είχε μαζέψει ότι κοινοτικούς υπήρχαν. Στο πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός μας έκανε μεγάλη πλάκα. Ήμασταν κακοί. Στον γυρισμό όλοι με τα κεφάλια κάτω δεν ακουγόταν κιχ από κανέναν. Μόλις φτάσαμε Σαλονίκη, ο προπονητής μας λέει δεν έχει προπόνηση αύριο. Ελάτε κατευθείαν στον αγώνα μεθαύριο. Βγείτε, πάτε για καφέ, φαγητό, ποτό, ότι θέλετε. Ξεχάστε το μπάσκετ για 2 μέρες και σας υπόσχομαι ότι θα τους κερδίσουμε τους επόμενους δύο αγώνες.
Και έτσι και έγινε. Ο Μαματζιόλας κάνει το παιχνίδι της ζωής του με το απόλυτο 100% σε όλες τις προσπάθειες, 29 πόντοι συνολικά και ρίχνει στον καναβάτσο τον ΠΑΟ.
Ξαναγύρισαν τα χαμόγελα και η αυτοπεποίθηση μας. Πάμε τώρα στην Αθήνα για το διπλό και την πρόκριση. Με έναν ασταμάτητο ΝΤΕΠΣ και όλη την ομάδα να πετάει, καταφέραμε να κερδίσουμε και να μπούμε στην 4άδα. Και το βράδυ, γίνεται το πιο τρελό πάρτι στο Βαρελάδικο, να χορεύουμε πάνω στα μπαρ, να πίνουμε, χαμός. Ήταν από τα καλύτερα βράδια επινίκιων που έχω κάνει με ομάδα.
Περιμένοντας το άλλο ζευγάρι, η ΑΕΚ είναι η αντίπαλος μας. Μας ξεσκονίζει εύκολα 20 νίκες και ετοιμαζόμαστε να παίξουμε για την Ευρωλίγκα.
Το Περιστέρι κάνει την καλύτερη χρονιά της ιστορίας του και κατατάσσεται στην 4η θέση, λόγω ότι βγάλαμε τον ΠΑΟ εκτός, πήρανε το Αβαντάζ έδρας.
Ο Σκάϊλς όλο αυτό το διάστημα ήτανε πολύ χαλαρός, κάναμε κανονικά προπόνηση αλλά μας είχε λίγο λάσκα. Είχε ρίξει όλη την δουλειά στην ψυχολογία, γιατί εκεί που φτάσαμε δεν είχε μεγάλη σημασία το τί κάνεις όλον τον χρόνο αλλά το πώς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου μαζί και όλη η ομάδα.
Πρώτο παιχνίδι στην Αθήνα και κάναμε καταπληκτική εμφάνιση και κερδίζουμε. Όλοι πετάμε στα σύννεφα! Στον γυρισμό δεν κρατιόμασταν και έτσι όπως φτάσαμε, μερικοί από εμάς πήγαμε κατευθείαν στο Βαρελάδικο για γούστα…αντί να πάμε να ξεκουραστούμε. Μέγα λάθος μας. Ήτανε ότι χειρότερο κάναμε ποτέ, γιατί το πληρώσαμε ακριβά αυτό.
Επόμενο παιχνίδι και πριν αρχίσει το ματς ήμασταν όλο φρουφρού και αρώματα, όλοι μας χαβαλέ, όχι καλό ζέσταμα, να 2 τρίποντα, μία 2 κακές επιθέσεις, να κάτι χαμένα ριμπάουντ, με λίγα λόγια το Περιστέρι μας έσκισε.
Τελικά χάσαμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξαφνικά όλο το γήπεδο άρχισε να φωνάζει ρυθμικά ΒΑ-ΡΕ-ΛΑ-ΔΙ-ΚΟ, ΒΑ-ΡΕ-ΛΑ-ΔΙ-ΚΟ. Τέτοια ντροπή που ένιωσα δεν περιγράφεται. Πρώτη φορά οι ΠΑΟΚΤΖΗΔΕΣ κράζουν τόσο πολύ. Ήτανε μεγάλο λάθος να βγούμε έξω πριν τελειώσουν όλα τα παιχνίδια και πάρουμε την πρόκριση. Εκεί που ήμασταν θεοί, όλοι γύρισαν να μας φάνε ΚΑΙ ΕΊΧΑΝ ΔΊΚΙΟ!!!
Το μόνο που θα μας έσωζε θα ήταν να κερδίσουμε την σειρά, αλλιώς μας είχαν απειλήσει η Διοίκηση ότι θα μας έδιωχναν όλους και δεν αστειευότανε ο Αλεξόπουλος.
Στην επόμενη προπόνηση στο Σκάουτιγκ, ο Φλεβαράκης που ήταν assistant coach, είχε βρει κάτι καινούρια συστήματα που έβαλε ο Ντράγκαν Σακότα, τότε προπονητής του Περιστερίου, να μην μας βγαίνουν τα μαρκαρίσματα και μαζί με τον Σκάϊλς να έχουν τρελαθεί.
Τελικός, νεύρα, φωνές, μπινελίκια, είχαμε χάσει κιόλας, ούτε να φανταστείτε τί γινόταν στο γήπεδο. Ξαφνικά στην μέση της προπόνησης μας φωνάζει στο κέντρο του γηπέδου και μας λεει: ‘‘Εγώ μπορεί να έχω παίξει 15 χρόνια στο ΝΒΑ αλλά άμα παίξουμε μια ζώνη 1-3-1 ,με παγίδες στις γωνίες θα τους πανικοβάλουμε και ή θα χάσουμε με 20 ή θα τους κερδίσουμε εύκολα’’. Έτσι ήταν ο Σκάϊλς. Πίστευε πολύ στο ένστικτο του.
Στο γήπεδο του Περιστερίου έχει έρθει και η αδελφή μου να με δει μιας και είναι και αυτή ΠΑΟΚΤΖΟΥ. Η ζώνη πάει τέλεια και η ομάδα κερδίζει. Έλα όμως που ένας φίλαθλος με το παιδί του καταλαβαίνει ότι είναι αδελφή μου και αρχίζει να την βρίζει άσχημα. Η Έβελυν αρχίζει να τρέχει, από πίσω αυτός, της ρίχνει ένα ζευγάρι κλωτσιές. Μέγα λάθος του, γιατί όλη την φάση την βλέπει ο Τσέκος. Μέγα λάθος αδελφέ. Τρέχει προς την Έβελυν ο Τσέκος και πιάνει τον τύπο και του δίνει ένα χαστούκι όλο δικό του. Εγώ ήμουν ήδη στα αποδυτήρια και δεν είδα τι είχε γίνει.
Μπαίνοντας μέσα στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο, λέει ο Σκάϊλς: «Έκλεισα τραπέζι για το Βαρελάδικο, ποιός θα έρθει;;;». Τουμπεκί το λεωφορείο. Πρώτη φορά που δεν ακουγόταν ούτε η αναπνοή μας. Μετά από 5 λεπτά γελάσαμε όλοι.
Το σκορ είναι πλέον 2-1, σε νίκες υπέρ μας. Όλη η πόλη είναι έτοιμη για τον μεγάλο τελικό. Όλοι προσπαθούνε να μπούνε στο γήπεδο, 6.000 κάφροι κρέμονται σαν τα σταφύλια. Κάθε επαφή που είχαν οι Περιστεριώτες με την μπάλα, τρώγανε το ξεφωνητό της ζωής τους. Πανικός. Κερδίζουμε άνετα. Η ομάδα επιτέλους βγαίνει Euroleague.
Ξεκινάει ένα τρικούβερτο πάρτι στο γήπεδο. Πήγαμε στην κερκίδα να αγκαλιαστούμε με τους φιλάθλους. Μας πήγανε αυτοί στο παρκέ μέσα, μας βγάζανε τα ρούχα, τα σορτσάκια, τις κάλτσες, βεβαίως τις φανέλες, ότι να ναι. Είχαμε μπει στα αποδυτήρια και ξαναβγαίναμε στο γήπεδο 3-4 φορές, ούτε θυμάμαι.
Το βράδυ έχει κανονιστεί να βρεθεί όλη η ομάδα στις Χάντρες. Τραγουδάει ο Ρέμος με τον Λάμπη Λιβιεράτο. Πέντε δικά της τραπέζια είχε η ομάδα, λουλούδια ποτά, χοροί τραγούδια, όλα γίνανε σε μεγάλο βαθμό! Να τραγουδάει ο Ρέντζιας, να χορεύω εγώ και τα λουλούδια να πέφτουν βροχή.
Στα διπλανά τραπέζια κάθονται μερικοί ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ και μόλις τους παίρνω χαμπάρι αρπάζω το μικρόφωνο από τον Ρέμο και αρχίζω να φωνάζω «Euro league εμείς UEFA εσείς», μαζί μου να το φωνάζει και όλο το μαγαζί, ώσπου κάλεσα και τους Ζαγοράκη και Βρύζα να έρθουν να χορέψουμε ένα τσιφτετέλι μαζί. Φταίει ότι είχα πιεί ένα μπουκάλι μέχρι εκείνη την ώρα!
Τι ωραία βραδιά ΠΑΟΚΤΖΙΔΙΚΗ ήταν αυτή!!!
Κατά τις 6 το πρωί πάμε με τους φίλους μου, τον Μιχάλη, τον Τσαρούχα, και τον Αριανό, για πατσά. Έπρεπε να τον πειράξω. Δεν γινόταν. Μετά πάμε στον Λευκό Πύργο στο περίπτερο να πάρω ότι εφημερίδα υπάρχει, για να νιώσω ΘΕΟΣ. Ναι, όταν γράφει το όνομα σου η εφημερίδα νιώθεις ΘΕΟΣ όποιος και αν είναι. Όλοι αυτό θέλουν την δόξα!
Όλα για τη δόξα γίνονται, για να βλέπεις το όνομα σου στην εφημερίδα. Να σε χαιρετάνε στο δρόμο, να σου μιλάνε, να σε σέβονται. Όπως όλοι, έτσι και εγώ ήθελα όση δημοσιότητα μπορούσα να έχω.
Για αυτό και έχω κρατήσει σχεδόν όλες τις εφημερίδες που έχουν γράψει για μένα, πρώτον για να τα δούνε τα παιδιά μου και να μάθουν για μένα και το τί έκανα όσο ήμουν αθλητής, και δεύτερον για μένα, για να θυμάμαι και να αναπολώ εκείνες τις μεγάλες μέρες που έζησα, είτε ήταν καλές είτε ήταν κακιές, για μένα όλες θα ναι μεγάλες μέρες.
PS: ΟΥΤΕ «Βαρελάδικο ούτε Platinum». Μόνο τα Λαδάδικα υπάρχουν σήμερα.
PS: O Σκάϊλς έγινε μεγάλος και τρανός προπονητής στο ΝΒΑ !
PS: Δείτε το βίντεο από τον 4ο τελικό με τα Περιστέρι πώς τρώει ξύλο ο Άρης Νικολακάκης από τους Παοκτζήδες (χαχαχα)
