Aπό τη Χριστίνα Αμερικάνου
Τα τελευταία χρόνια ζω ένα δράμα. Ένα σκληρό οικογενειακό δράμα. Λοιπόν εγώ είμαι ΑΕΚ και έχω παντρευτεί έναν Ολυμπιακό. Για να σας το κάνω ακόμα χειρότερο, εγώ είμαι Μάντσεστερ και αυτός Λίβερπουλ, και είμαι Ρεάλ ενώ είναι Μπαρτσελόνα. Να σημειώσω εδώ ότι μιλάμε για ζευγάρι που βλέπει ό,τι αθλητικό υπάρχει πρόχειρο στην TV. Από μπάσκετ και ποδόσφαιρο, μέχρι χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες! Μάλιστα. Δεν μας έχω πετύχει να συμφωνούμε πουθενά. Τις περισσότερες φορές θέλω να τον δείρω, όμως επειδή είμαι άκρως και απόλυτα πολιτισμένος άνθρωπος, διατηρώ την αξιοπρέπειά μου και το επίπεδό μου.
Στο μόνο άθλημα που φαίνεται λίγο να τα βρίσκουμε είναι το μπάσκετ! Και γιατί; Γιατί αν και Ολυμπιακός τον έχω πιάσει να θέλει να κερδίσει ο Παναθηναϊκός όταν πρόκειται να διακριθεί το άθλημα και η χώρα! Δεν το πιστεύετε; Και όμως! Τον έχω πετύχει να βρίζει τον Καλάθη γιατί εξαιτίας του έχασε ματς ο “βάζελος” (όχι φέτος βρε παιδιά, μη βαράτε: για πέρυσι λεω που τον βρίζατε όλοι μαζί!).
Το δράμα μου είναι ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός. Όχι γιατί ο Γιάννης, έτσι λένε τον σύζυγο, (ξέρω πρωτότυπο και πρωτοφανές!) είναι προκλητικός, αλλά γιατί τόσα χρόνια ανεχόμουν τα πανηγύρια του σε ματς που εφευρίσκονταν πέναλτι, επινοούνταν κόκκινες κάρτες, ανακαλύπτονταν φάουλ, σκαρφίζονταν δικαιολογίες, μηχανεύονταν αλχημείες, μεθοδευόταν μηχανορραφίες και ούτω κάθε εξής.
Τα χρόνια περνούσαν, ο Ολυμπιακός πρωταγωνιστούσε, έπαιζε στην Ευρώπη και ως μία καλή επιχείρηση που πήγαινε μπροστά (έχοντας τις ανάλογες υπο-στηρίξεις) έκανε τις επενδύσεις της και άφηνε πίσω όλους εμάς τους φτωχούς συγγενείς που τον βλέπαμε με τα κυάλια και τον ζηλεύαμε, αλλά δεν τολμούσαμε να διαμαρτυρηθούμε γιατί – διάολε – κάποια στιγμή έφτασε να παίζει και την καλύτερη μπάλα.
Έτσι για να μη μου πει ότι γκρινιάζω, περίμενα υπομονετικά να αλλάξει ο τροχός να γελάσει και ο φτωχός (εκείνος που είχε μείνει έτσι γιατί δεν τον άφηναν να σηκώσει κεφάλι λέω!).
Η κοινή θέαση των ματς ήταν βασανιστική. Μπήκα περιχαρής ακόμα και στο “Γ. Καραισκάκης” γιατί είχε προσκλήσεις για να δούμε ματς (μπορείτε να αντιληφθείτε τί θυσίες έχω κάνει γι’ αυτόν και να έρθετε στο δικαστήριο όταν θα διαβάσει αυτό το κείμενο και θα ζητήσει διαζύγιο, έτσι;).
Επέτρεψα να μπει η μία εκ των θυγατέρων μου ως ball carrier σε εντός έδρας ματς του Ολυμπιακού! Πολύ χάρηκε ο καλός μου “γαυρούλης” με αυτό! Χάρηκε και η μικρή, γιατί δεν πολυκαταλάβαινε τι συμβαίνει! Εγώ εκεί ανέβαινα υπομονετικά τον σταυρό του μαρτυρίου.
Φέτος στο πρώτο ματς του πρωταθλήματος μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ, επιστρέφαμε από Αμοργό! Προτού να κατεβούμε από το πλοίο, η ομάδα έχανε 2-0! Δεν μίλησα! Φεύγοντας από το λιμάνι ενημερωθηκα για το 2-2, ξανά δεν μίλησα (μα τί αγωγή έχω πια!). Μόλις μπήκαμε σπίτι μας ο Μάνταλος μπήκε με την μπάλα στα δίχτυα γράφοντας το 3-2! Μέχρι χθες βράδυ πίστευα ότι δεν έχω γίνει πιο… ούνος!
Οι μήνες πέρασαν, η ΑΕΚ, ως συνήθως, αυτοκτονούσε αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός μας ξαναέφτασε βαθμολογικά, και μάλιστα μας πέρασε! “Πάλι τα ίδια Χριστινάκι” σκέφτηκα! Πάλι οι γαύροι μπροστά! Σιγά μην ξανακερδίσουμε. Μέσα στο “Καραισκάκη” θα ηττηθούμε πανηγυρικά.
Στο γκολ του Ανσαριφάρντ πάγωσα, έβριζα τον Χιμένεθ (κλασικά!), τον Μπακασέτα που μου είχε σπάσει τα νεύρα, και την κακή μου την τύχη. Στην αλλαγή του Γιακουμάκη, πάλι έβριζα! Κλασική ελληνίδα οπαδός, γιατί για “μάνα” καμία σχέση! Οχετός το στόμα μου μπροστά στα παιδιά. “Μαμά, ηρέμησε. Δεν σε έχουμε δει ξανά ετσι. Ηρέμησε, δεν σε ακούνε στο γήπεδο” έλεγαν τα παιδιά σαστισμένα. “Μπαμπά πες της!”… “Καλέ τι να πω, θα δείρει και εμένα” απάντησε ο σύζυγος με το χαμόγελο του “πάλι σας κερδίσαμε”.
Εκεί κάπου ο Τσιγκρίνσκι (ήμαρτον Παναγία μου!) ισοφάρισε σε 1-1, νομίζω ότι χόρευα πάνω στον καναπέ, λίγα λεπτά αργότερα ο Γιακουμάκης έκανε το 1-2! Σκέφτηκα να ανέβω στο τραπέζι του σαλονιού αλλά δεν είχε πολύ σαματά αυτή η επιλογή. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα καιι άρχισα να ουρλιάζω δυνατά: “ΑΕΚ ολέ, ΑΕΚ ολέ, ΑΕΚ ολέ ολέ ολέ!
Στη γειτονιά σιωπή! Καλοί άνθρωποι πάντως! Την Αστυνομία δεν την έφεραν. Ή έστω τον ψυχίατρο, που τον χρειαζόμαστε εμείς οι ΑΕΚτσήδες γενικώς!
Τώρα λοιπόν, αγαπημένοι Ολυμπιακοί, θα φωνάζουμε κι εμείς! Και θα γίνουμε περισσότεροι, και θα μπορούμε πια εμείς να κάνουμε την καζούρα μας και οι άλλοι να “κλαίνε”. Ετσι είναι και η ζωή. Κάνει κύκλους. Και τώρα η ρόδα γύρισε. Τώρα θα χρειαστείτε εσείς την υπομονή.
Α, ο σύζυγος αφού μου είπε πως ντρέπεται πάρα πολύ για τη συμπεριφορά μου (πες αγόρι μου ότι σου ‘κατσε βαρύ το γκολ του νεαρού) μπήκε μέσα στο γραφείο του και μου είπε να μην τον ενοχλήσω γιατί είχε δουλειά! Μούτρα μέχρι το πάτωμα! Λες και εγώ φταίω που έχασε ο Ολυμπιακός. Εγώ τι φταίω ρε παιδιά; Σας παρακαλώ να του πείτε κάτι. Δεν θα χαλάσουμε το σπίτι μας για βλακείες. Ποδόσφαιρο είναι, θα συνηθίσει με τον καιρό! Σιγά σιγά…
Συνεχίζεται…
