Γράφει ο Γιώργος Κογκαλίδης
Ήταν ένα μεσημέρι στο κλειστό του Μετς, μέσα Φεβρουαρίου, όταν το νέο Διοικητικό Συμβούλιο συζήτησε το θέμα της προβολής της δράσης της ΟΣΕΚΑ. Το μπάσκετ με αγωνιστικό αμαξίδιο είναι ένα ξεχωριστό άθλημα, με ξεχωριστούς αθλητές -την πιο δυνατή Εθνική ομάδα-, που κάνουν το αδύνατο δυνατό, αλλά δεν είχε την πρέπουσα προσοχή, δεν είχε μπει στα σπίτια του κόσμου.
Η ιδέα των «πρεσβευτών» ακούστηκε ενδιαφέρουσα. Ποιον θα ήθελαν; Μα τον κορυφαίο: Τον Νίκο Γκάλη. Τον άνθρωπο που μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ. Αυτός θα μπορούσε να συμβάλει καταλυτικά στην προβολή του αθλήματος, αλλά με ποιον τρόπο; Η ιδέα ήταν να γυριστεί ένα βίντεο, με τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών να στέλνει το μήνυμα.
Στις 5 Απριλίου ο Γκάλης δέχθηκε την πρόταση (δίχως δεύτερη σκέψη). Περιορισμένα τα οικονομικά, ζητούμενο πώς και ποιος θα γύριζε το βίντεο, σκέψεις να «παίξουμε» με κάποια σχολή, ή κάτι τέτοιο. Όσο το συζητούσαμε και το σκεφτόμασταν, προέκυψε η συνεργασία με τον ΟΠΑΠ και σε μια κουβέντα, για το πώς θα μπορούσε να προβληθεί το μπάσκετ με αμαξίδιο αναφέρθηκε το όνομα του Γκάλη.
Δύσπιστοι για το κατά πόσο θα δέχονταν ο Νικ να συμμετέχει, αλλά πρόθυμοι να… πάρουν το ρίσκο, μπήκαν στον… κόπο μας. Όλα αυτά, αφού είχαν περάσει αρκετοί μήνες. Εντέλει, μετά από συζητήσεις, σκέψεις, προτάσεις, συναντήσεις, στις 4 Οκτωβρίου ήρθε στα χέρια μας το σενάριο. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!
Ο Νίκος το αποδέχθηκε αμέσως και «κλείδωσε» ως ημερομηνία γυρίσματος η 4η Νοεμβρίου. Τόπος η Θεσσαλονίκη και χώρος το κλειστό γήπεδο στο «Ανατόλια». Λεπτομέρεια: Κανείς δεν ήξερε όλη την αλήθεια!…
Εμείς δεν γνωρίζαμε ότι ο ΟΠΑΠ έκλεισε έναν εκ των κορυφαίων σκηνοθετών, εξ Αργεντινής προερχόμενος, κι έστησε… υπερπαραγωγή. Ο Νίκος δεν ήξερε ότι οι παραγωγοί τον ήθελαν οκτώ ώρες στο γήπεδο! Οι παραγωγοί δεν ήξεραν ότι είχα πει στον Γκάλη πως το γύρισμα δεν θα διαρκούσε πάνω από δύο ώρες. Εντέλει κράτησε τέσσερις κι ο τεράστιος Γκάλης δεν δυσανασχέτησε, παρά μόνο όταν άκουσε από κάποιον ότι θα χρειάζονταν άλλες τρεις ώρες να είναι στο γήπεδο. Τον καθησύχασα…
Παρασκευή 2/11 κι είμαστε όλοι στη Θεσσαλονίκη. Η Εθνική μπάσκετ με αμαξίδιο στο Πανόραμα, οι υπόλοιποι σε άλλο ξενοδοχείο. Ο Θανάσης Μπασδέκης με παίρνει στο τηλέφωνο για να μάθει αν είναι όλα καλά. «Έχουμε ένα μικρό προβληματάκι» του λέω. «Μπορούμε να το κάνουμε το άλλο Σαββατοκύριακο;». Η επιλογή να του κάνω πλάκα δεν ήταν σοφή. Όπως μου είπαν μετά, έκανε ώρα να συνέλθει και να επανέρθει το χρώμα του.
Σάββατο πρωί, από τις 8 ήμασταν στο γήπεδο. Το συνεργείο αποτελούσαν περισσότεροι από 20 άνθρωποι, καθένας ήξερε τι έκανε, ο σκηνοθέτης επαγγελματίας, ο παραγωγός έμοιαζε με διευθυντή ορχήστρας. Ο Θανάσης κι η Πόπη, οι δύο άνθρωποι που είχαν πάρει την ευθύνη, είχαν την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
«Εδώ που φτάσαμε δεν έχει νόημα να μην μας πεις την αλήθεια. Θα έρθει ο Γκάλης;» με ρώτησαν. «Ο Θεός ξέρει» τους απάντησα γελώντας, αλλά ήξερα κι εγώ. Ο Χρήστος Σαμαράς ήταν ήδη στον δρόμο, ο Βασίλης είχε ξεκινήσει ήδη για να παραλάβει τον Νικ. Λίγο μετά τις 11, όπως ήταν ο αρχικός μας σχεδιασμός, ο Γκάλης εμφανίστηκε κι ο πρόεδρος της ΟΣΕΚΑ, Τάκης Καλούδης απέκτησε ένα χαμόγελο, που δεν έφυγε ούτε όταν επιβιβαστήκαμε (την επομένη) στο αεροπλάνο. Ο Θανάσης κι η Πόπη έμοιαζαν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στη γη, οι παίκτες της Εθνικής λες και είχαν… μηχανοκίνητα αμαξίδια, έτρεχαν σαν παλαβοί.
Φιλικός με όλους, «έδεσε» αμέσως με τον Χούλιο (τον σκηνοθέτη), ο οποίος είναι αλήθεια τον ταλαιπώρησε. Τελειομανής, δεν έκλεινε πλάνο αν δεν το έκανε όπως ήθελε. Τέσσερις ώρες γυρίσματος, μ’ ενδιάμεσες διακοπές για αυτόγραφα, φωτογραφίες. Όλοι κατάκοποι, κανείς κουρασμένος. Κι άλλες 44 ώρες να ήταν, δεν χόρταιναν τον Γκάλη. Η κάμερα τον… λάτρεψε.
Κάποια στιγμή δοκίμαζε -βάσει σεναρίου- σουτ, αλλά η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι. Μετά τα πρώτα 5-6, άρχισε να βάζει και μετά δεν ξανάχασε. Γύρισε ικανοποιημένος προς το μέρος μας. «Αν μπει το πρώτο, μπαίνουν όλα…».
Όταν ο Χούλιο φώναξε ΟΚ, όλοι -πλην του υπογράφοντος- ένιωσαν πως κάτι μεγάλο έγινε. Όχι, δεν είχαμε τελειώσει. «Νικ» του φώναξα κι όλοι γύρισαν και με κοίταξαν. «Το spin να κάνεις». Πήρε την μπάλα, τη γύρισε, αλλά… «είναι πολύ σκληρή, δεν έχουμε άλλη;». Λες κι ήταν συνεννοημένοι πέντε μαζί φώναξαν «μπάλα» και το γήπεδο γέμισε μπάλες. Ο Νικ βρήκε αυτή που του ταίριαζε και τα υπόλοιπα τα είδατε…
Όλοι θέλησαν να φωτογραφηθούν μαζί του κι ο Νικ δεν αρνήθηκε. Υπέγραψε μπάλες, φωτογραφήθηκε, υπέγραψε αυτόγραφα. Καθένας φεύγοντας κοιτούσε το κινητό, σαν να μην πίστευε ότι είχε βγει με τον Γκάλη. Εντολή προς όλους: Δεν δημοσιεύουμε καμία φωτογραφία στα social media. Κι όλοι θέλαμε να φωνάξουμε «ήμουν κι εγώ εκεί».
Φωτογράφισα το φτερό του αεροπλάνου φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη. Έγραψα κάτι για «το σημαντικότερο ταξίδι στην καριέρα μου». Το μετάνιωσα γρήγορα, καθώς πολλοί με ρώτησαν κι εγώ δεν έπρεπε να πω κουβέντα…
Η επόμενη φάση ήταν 20 μέρες μετά, στα γραφεία του ΟΠΑΠ, όταν μας έδειξαν το βίντεο, που ήταν έτοιμο προς… έγκριση. Τέσσερις στο γραφείο κι όταν τέλειωσε η προβολή κλαίγαμε κι οι τέσσερις. Όπως έκλαψαν πολλοί, βλέποντάς το. Κοντά 1.000.000 άνθρωποι μέσω Youtube και Facebook, αμέτρητοι από τις τηλεοράσεις.
Το πιο συγκλονιστικό βίντεο μπάσκετ που έχουμε δει κι όσοι το ζήσαμε θα έχουμε να το λέμε. «Ήμουν κι εγώ εκεί» και νιώθω ευλογημένος…
Σημείωση: Ο Νικ δεν πήρε ευρώ για τη συμμετοχή του στο βίντεο. Κι αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερη την αξία (και τη δική του, και του διαφημιστικού, που αποτελεί διαφήμιση του μπάσκετ, της ανθρωπιάς).
