Από τον Γιάννη Γιαννούλη
Πριν από πολλά χρόνια, το 2001, στο ΝΒΑ, είχε γίνει μεγάλος ντόρος στους ημιτελικούς στα play offs. Το ζευγάρι ήταν Φιλαδέλφεια 76ers-Τορόντο Raptors, δηλαδή τιτανομαχία.
Οι ομάδες είχαν από 3 νίκες, και όποιος κέρδιζε, έπαιζε τελικό με τους Lakers για το πρωτάθλημα. Τι είχε γίνει όμως εκείνο το πρωινό στον έβδομο τελικό;
Ο ηγέτης των Raptors, Vince Carter, άφησε την ομάδα του για να παραστεί στην αποφοίτηση της ορκωμοσίας του στο North Caroline. Η ορκωμοσία ήταν στις 9 το πρωί ενώ στις 5 το απόγευμα , έπαιζε το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής του.
Θυμάμαι τότε, όλο το NBA, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, όλος ο κόσμος μέχρι και εμείς εδώ στην Ελλάδα, λέγαμε, «Τι κάνει ο μαλάκας», «Πούλησε την ομάδα για να πάρει το πτυχίο του;».
Με το που τελειώνει το πάρτι της αποφοίτησης, παίρνει ιδιωτικό αεροπλάνο, πάει στη Φιλαδέλφεια, λίγες ώρες πριν τον αγώνα , και φτάνουμε στα τελευταία 2 δεύτερα, με αποτέλεσμα, 76ers-Raptons, 88-87!
O Carter σαν αρχηγός και ηγέτης της ομάδας, παίρνει το τελευταίο σουτ. Σουτάρει, η μπάλα δείχνει να πηγαίνει καλά, αλλά στεφάνι και έξω!!!
Όλο αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα, τον στιγμάτισε σε όλη του την καριέρα του.
Τώρα, είμαι σίγουρος, ότι δεν έχει μετανιώσει, γιατί όπως είχε και πει και τότε «Πτυχίο μία φορά στη ζωή σου μπορείς να πάρεις, νίκες και πρωταθλήματα, έχεις όμως πολλές ευκαιρίες να πάρεις».
Και όλο αυτό δεν σας το αναφέρω καθόλου τυχαία.
Την Παρασκευή το πρωί με πήραν από το δικό μου πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζα στα ΤΕΦAA και με ενημέρωσαν, ότι πέρασα και το τελευταίο μου μάθημα (βόλλεϊ με 6) και ότι είμαι ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΤΕΦAA.
Στην σχολή πέρασα το 1995. Αλλά λόγου καριέρας τότε, και με τις διπλές προπονήσεις, δεν μπορούσα να πηγαίνω. Ήταν αδύνατο και από τη στιγμή που είχα φύγει και από την Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσα να παρακολουθώ τα μαθήματα, οπότε τα φόρτωσα στον κόκορα, όπως λέμε και στην Καρδίτσα.
Η ζωή όμως κάνει πολλούς κύκλους, και έτσι στα 40 μου περίπου, με κάλεσε ο φίλος μου ο Μπάμπης Ιακωβίδης για καφέ, που έχει μέσα στα ΤΕΦAΑ. Πηγαίνοντας εκεί, μέσα στο κυλικείο του, βλέπω φωτογραφίες διασήμων αθλητών, μαζί και τη δικιά μου. Εκείνο το πρωί, φοιτητές, καθηγητές, όλοι πέρασαν από τον Μπάμπη, άλλοι με αναγνωρίσανε, άλλοι όχι, αλλά δεν θα ξεχάσω αυτό που μου είπε ένας καθηγητής.
«Τι νούμερο έχεις εσύ;;;». «Το 15» του απαντάω και γελάω. «Ποιο είναι το ΑΜ σου βρε σε ρωτάω» μου απαντάει… «Τι είναι αυτό;» αναρωτιέμαι. «Καλά πάμε πάνω στο γραφείο να το βρούμε» συνεχίζει εκείνος.
Στα γραφεία του πανεπιστημίου, βλέπω πρώην προπονητές μου, πρώην γυμναστές μου, πρώην μάνατζερ μου, μέχρι και πρώην συμπαίκτες μου, να είναι καθηγητές στο πανεπιστήμιο.
Η Ελεάννα Μανουσαρίδου στη γραμματεία, να φτιάχνει τα χαρτιά μου και να με βγάζει το πρόγραμμα σπουδών μου.. Με πιάνουν τα γέλια. «Ρε πλάκα μου κάνετε; Στα 40 θα ξανά κάτσω στα θρανία. Πλάκα με κάνετε;»;
Με φωνάζει τότε ο Κοσμήτορας στο γραφείο του, γιατί έχει γίνει ένας ψιλό χαμός εκεί με την παρουσία μου, και βλέπω τον Σπύρο Κέλλη και παθαίνω σοκ!!!
Ο Κέλλης ήταν γυμναστής μου στην Εθνικής Ελλάδος, για 10 χρόνια. «Λοιπόν, ξεκινάς μαθήματα να πάρεις το πτυχίο σου, δεν ακούω κουβέντα», γυρίζει και μου λέει αυστηρά.
«Η Ελεάννα σου τα ετοιμάζει όλα, και από αύριο ξεκινάς!!!» καταλήγει.
Φεύγοντας από τα γραφεία πάω στο κυλικείο στον Μπάμπη και του λέω πώς όλοι αυτοί είναι τρελοί. Νομίζουν θα κάτσω να διαβάζω μαζί με τα 18χρονα, να με κοροϊδεύουν τα μικρά.
«Όχι ρε ψηλέ. Και άλλοι αθλητές μεγαλύτεροι και από εσένα το κάνανε αυτό» με λέει.
«Άσε με ρε. Φεύγω, πάω στην αδερφή μου, που με έχει τραπέζι».
Σε όλοι την διαδρομή γέλαγα, με αυτά που είχα ζήσει πριν λίγο. Φτάνοντας στην αδερφή μου, της το λέω, και με λέει «ΚΑΝΤΟ!», άμα έχεις τα κότσια, γιατί τώρα που δεν παίζεις, χρόνο έχεις και θα είναι πολύ σπουδαίο άμα τα καταφέρεις!!!
«Ρε λες;;;;» λέω από μέσα μου…
Θα πάω και άμα τα βρω σκούρα, το πολύ πολύ, τα παρατάω.
Είδα το πρόγραμμα και βλέπω ότι πρώτο μάθημα ήταν το χάντμπολ. Άσε δεν θα πάω, σκέφτηκα, πάω την επόμενη μέρα που είχε μπάσκετ, για να νιώθω και πιο άνετα.
Φτάνω στο πανεπιστήμιο στις 9 το πρωί. Το θυμάμαι σαν τώρα. Οι φοιτητές με ρωτάνε, «Κύριε, εσείς θα μας κάνετε μάθημα σήμερα;».
Αμάν ξεφτίλα, τόσο μεγάλος είμαι ρε γαμώτο;
Πριν προλάβω να απαντήσω, από πίσω μου είναι ο καθηγητής και φίλος μου, Γιώργος Καραμουσαλίδης.
«Επ Γιαννάρα , τι κάνεις εδώ; Σε έστειλε ο Νίκος Σταυρόπουλος να μας δείξεις καμία κίνηση για ψηλούς;» με ρωτάει.
Όχι του απαντάω. «Είπα να ξαναγίνω φοιτητής αλλά μάλλον έκανα χαζομάρα και φεύγω!!!» του λέω.
Κάθομαι στην καρέκλα να βγάλω τα μπασκετικά παπούτσια και να την κάνω με την ουρά στα σκέλια. Πόσο άσχημα είχα νιώσει εκείνη τη στιγμή.
«ΟΧΙ», ακούστηκε μία δυνατή φωνή. «Όχι θα το βγάλεις το πανεπιστήμιο» με λέει ο coach. «Δεν έχεις κάτι που να ντραπείς, ίσα ίσα είναι τιμή σου σε αυτή την ηλικία να το κάνεις» συνέχισε.
Ο τρόπος που με το είπε, ήταν καθαρά συζήτησης προπονητή με παίκτη. Αυτό που θα μάθαινα στο πανεπιστήμιο, ήταν πώς από παίκτης θα γίνω προπονητής.
Και εκεί ακριβώς είπα, ότι στόχος της ζωής μου, είναι να μάθω πώς να γίνω δάσκαλος, προπονητής, και αυτό ακριβώς έκανα.
Μερικά χρόνια αργότερα κατάφερα, με πολύ διάβασμα, με πολύ κούραση, με βοήθεια από μερικά άτομα, να με κάνουν φροντιστήριο πολλές φορές και τηλεφωνικά, να έρθει η Παρασκευή 23-2-2018, να χτυπήσει το τηλέφωνό μου, και να μου πούνε, «ΠΕΡΑΣΕΣ και το τελευταίο σου μάθημα και πλέον ΕΙΣΑΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ του ΑΠΘ TEFAA».
Vince Carter αδερφέ μου, στις 24 Απριλίου, ημέρα Τρίτη, στις 10.00 πμ , στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, θα γίνει η ορκωμοσία μου, και ο κόσμος να χαλάσει, ΔΕΝ ΤΟ ΧΑΝΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
PS: Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν σε αυτό το σπουδαίο ταξίδι
PS: Μάνα και τώρα και επίσημα ΡΑΨΟΥ και τον μπαμπά πάρε κουστούμι
PS: Θα ακολουθήσει πάρτι.
