– Αυτή η συνέντευξη δεν μπορεί να παρά να αρχίσει με μια ερώτηση. Ποια είναι τέλος πάντων η Στέλλα Άνταμς;
– Μόλις τελείωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα. Είναι αστυνομικό και έχει ηρωίδα μία ξεχωριστή νέα γυναίκα, που την αγάπησα πολύ και θέλω να την καταλάβω ακόμη περισσότερο στη συνέχεια. Θα εκδοθεί τον Φεβρουάριο από τις Εκδόσεις Bell, που τις εκτιμώ και τις παρακολουθώ και τις διαβάζω από παιδί. Είμαι τρομερά χαρούμενη με όλο αυτό, γράφω ήδη τον δεύτερο τόμο με τις περιπέτειες της Στέλλας Άνταμς, όπως λέγεται η πρωταγωνίστρια των βιβλίων μου, και ανυπομονώ να τη δω στα βιβλιοπωλεία, στους πάγκους του Τύπου και στα περίπτερα! Και βεβαίως να πάρω feedback από τους αναγνώστες.
– Το κοινό της Θεσσαλονίκης σας γνωρίζει καλά, αλλά πώς θα παρουσιάζατε η ίδια τον εαυτό σας αν κάποιος δεν γνωριζε απολύτως τίποτε για εσάς;
– Γεννήθηκα στην Τσεχία, ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία έξι ετών, μεγάλωσα στον Σταυρό και στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασα Δημοσιογραφία στο Α.Π.Θ., εργάστηκα για δεκαοκτώ χρόνια σε πολλά ΜΜΕ της πόλης, και επί μία δεκαπενταετία στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης, την TV 100, σαν ρεπόρτερ, και παρουσιάστρια ειδήσεων και εκπομπών. Ζω εδώ και έναν χρόνο στην Πράγα και έχω δύο πολύ όμορφα κατοικίδια, τον Αρσέν και τη Φαντομά, που είναι μάλιστα μεγάλες διασημότητες με τη δική τους, πολύ δημοφιλή σελίδα στο facebook και ήδη δύο βιβλία στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
– Λέγονται πολλά για τον χώρο των media, ιδιαίτερα στο εξωτερικό π.χ. για το Fox News. Στην κλίμακα των ΜΜΕ που έχεις εργαστεί κατά καιρούς, έχεις πέσει θύμα διακρίσεων ή μπούλινγκ;
– Δεν υπάρχει γυναίκα που να μη βιώνει διακρίσεις και σεξιστικές επιθέσεις στη δουλειά της. Δεν είναι προσωπικό το θέμα, ούτε ήταν ποτέ.
Έχεις κατά καιρούς εκφράσει τον προβληματισμό σου για διάφορα θέματα. Περιβαλλοντικά, διεθνή, κοινωνικά. Ποια είναι η μεγαλύτερη ανησυχία σου;
– Όποιος δεν προβληματίζεται για όλα αυτά, ή έστω για κάποια, είναι απολύτως ύποπτος. Ή απλώς βολεμένος. Αλλά όχι με τη συνείδησή του, απλώς βολεμένος οικονομικά. Εξαιρούνται οι χαζοί — αλλά βέβαια δεν παίρνουν συγχωροχάρτι λόγω βλακείας. Αν επέλεγα μια συγκεκριμένη ανησυχία, αυτή θα ήταν τη συγκεκριμένη περίοδο, από το 2015 ως σήμερα, η τύχη της Ελλάδας στα χέρια της παρούσας κυβέρνησης – και πώς, πόσο και για πόσο καιρό το ήθος της συγκεκριμένης κυβέρνησης θα λεκιάζει την πολιτική έκφραση στην Ελλάδα.
– Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (18-38); Τι σε ενοχλεί;
– Δεν έχω παράπονα από καμία γενιά.
– Πως βιώνεις την οικονομική – πολιτική κρίση της πατρίδας μας;
– Έφυγα από την Ελλάδα, και πλέον, εδώ και λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, ζω στην Τσεχία, στην Πράγα, γιατί δεν άντεχα άλλο το περιβάλλον εκεί. Είναι απολύτως τοξικό. Ήταν τοξικό από το 2010 – 2011, αλλά από τον Ιανουάριο του 2015 και μετά η αλλαγή σε κάθε επίπεδο, και όχι μόνο στο οικονομικό βέβαια, ήταν δραματική για τη χώρα και για τον καθένα μας. Αναγκαστήκαμε να μετεγκατασταθούμε αξιοποιώντας όλους τους πόρους μας για να ζήσουμε σε μία χώρα που φροντίζει για τους πολίτες της. Εδώ, μπορείς να αναπνέεις ελεύθερα. Και να εργάζεσαι απρόσκοπτα. Ελπίζω να τα καταφέρουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έχω αποκοπεί από την Ελλάδα — κάθε άλλο.
– Μια θετική – ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί;
– Δεν έχω κανένα μότο. Ελπίζω απλώς. Κάνω υπομονή μέχρι να περάσει αυτό που περνάει η χώρα. Και δουλεύω όλη τη μέρα.
