Την Τετάρτη 10/1/2018 έκανα μια τηλεφωνική συνέντευξη σε έναν πρώην αθλητή του μπάσκετ. Το όνομά του δεν θα το αποκαλύψω γιατί δεν έχει σημασία. Ο ίδιος όταν αγωνιζόταν στα παρκέ της Α1 είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την κερκίδα. Του άρεσε να την ξεσηκώνει οπότε όπως είναι εύλογο ήταν αγαπητός στους οπαδούς της ομάδας που έπαιζε αλλά αντιπαθής στους αντιπάλους.
Σε κάποια φάση τον ρώτησα πως ήταν τόσο ψύχραιμος και δεν αντιδρούσε σε προκλήσεις. Εδώ που τα λέμε δεν είναι κι εύκολο να βγάζεις εσύ το ψωμί σου μπροστά σε χιλιάδες αφηνιασμένους οπαδούς που βρίζουν εν χορώ την οικογένειά σου. Μου απάντησε ότι απαντούσε, αλλά σε λογικά πλαίσια πάντα.
Λίγη ώρα αργότερα παρακολούθησα το βίντεο όπου ο τερματοφύλακας της Λαμίας, Νίκος Παπαδόπουλος, στόλισε κάποιον ανεγκέφαλο με γαλλικά, ενώ του έταξε και μια… εκδρομή στο νοσοκομείο εφόσον ο οπαδός κατέβαινε από τις κερκίδες στον αγωνιστικό χώρο.
«Δεν μπορεί», σκέφτηκα, «κάτι λάθος θα άκουσα». Οι ποδοσφαιριστές είναι δημόσια πρόσωπα. Έχουν επιλέξει να εργάζονται σε έναν χώρο που σίγουρα θα συναντήσουν κάφρους και σίγουρα όλο και κάποιος θα τους βρίσει στο γήπεδο. Οι ίδιοι όμως οφείλουν να μην απαντούν, πρώτον για να μη ρίχνουν λάδι στη φωτιά και δεύτερον για να μην παραδειγματίζονται έτσι τα μικρά παιδιά που βλέπουν ποδόσφαιρο. Δικαιολογώ απόλυτα το ξέσπασμα του ποδοσφαιριστή της Λαμίας, όμως δεν μπορώ να την επικροτήσω. Ο Παπαδόπουλος και ο κάθε Παπαδόπουλος οφείλουν να ξέρουν πριν ανοίξουν το στόμα τους, ότι η μαλακία που θα πουν θα γίνει πρώτο θέμα παντού.
Πέραν τούτου, απαντώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε έναν κάφρο, του δίνεις πάτημα να συνεχίσει την καφρίλα του. Και τρίτον και τελευταίον, η ρήση «οφθαλμός αντί οφθαλμού» (με έβρισες, θα σε βρίσω) δεν ταιριάζει στον πολιτισμένο κόσμο.
Block λοιπόν και report στον Παπαδόπουλο. Λέω ξανά ότι καταλαβαίνω τον θυμό του, όμως το να πέφτεις στο επίπεδο κάποιου που δεν έχει, σε κάνει τελικά χειρότερο από εκείνον…
