Πριν από μερικές μέρες με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Συρίγος, δημοσιογράφος και παρουσιαστής του Euroleauge show στο κανάλι της NOVA να κάνω κάποιες δηλώσεις για ένα προσωπικό ρεκόρ που έχω στην Euroleague. Πραγματικά δεν το θυμόμουνα και ξαφνιάστηκα ευχάριστα πάντως. Αλλά επειδή ήμουν σε μία εκδήλωση τα είπαμε εν τάχει. Όταν γύρισα σπίτι σκέφτηκα εκείνο το ρεκόρ και θυμήθηκα με τι παιχταράδες έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια.
Εκείνη τη χρονιά είχα για συμπαίκτη τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης και δεν είναι άλλος απο τον Ντέγιεν Μποντιρόγκα.
Φίλε με αυτόν ηγέτη πηγαίνω σε οποιοδήποτε «πόλεμο» και να με στείλεις. Δεν ήταν μόνο οι μπασκετικές του γνώσεις, ήταν ηγέτης, και συνάμα ωραίος παντού. Ο τρόπος που μίλαγε, πώς έμπαινε σε έναν χώρο με ψηλά το σαγόνι, καμαρωτός, πώς έπινε με ηρεμία τον καφέ του, οι πλάκες που έκανε στα αποδυτήρια, το πώς χαλούσε την χωρίστρα του Κουτλoυάι με τον ένα κιλό ζελέ που έβαζε και ήθελε δέκα λεπτά με την χτένα (άλλος και αυτός-χαχαχαχα), αλλά και που δεχόταν τις πλάκες, όπως όταν τον κέρδιζε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, είκοσι χρονών τότε, στο σκάκι και μάλιστα χωρίς καν να κοιτάει την σκακιέρα (τυφλό σύστημα λέγεται νομίζω αυτό).
Όταν έκανε μεγάλο παιχνίδι έπιανε την κοιλιά του και φώναζε MVP και κορόιδευε τους άλλους που ήταν σούπερ γυμνασμένοι. Γούσταρα την τρέλα του για τα αυτοκίνητα, όπως όλοι μας, και δεν θα ξεχάσω πώς έκανε σαν μικρό παιδί όταν η 500αρα Μερσεντές του ήρθε από την Σερβία. Αλλά και ότι γούσταρε και τα μπουζούκια και ειδικότερα Ρέμο και Πλούταρχο.
Πάντα όταν με ρωτάνε ποιος είναι καλύτερος, τους λέω ο Μποντιρόγκα. Αλλά η καψούρα μου η μεγάλη είναι ο Σάσα Ντανίλοβιτς.
Κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν σε μία προπόνηση έρχεται ο Ντανίλοβιτς στο γήπεδο.Τον βλέπω και παθαίνω σοκ. Αν και έχουμε παίξει αντίπαλοι, κάθε φορά που τον έβλεπα, ένιωθα ένα δέος. Την ώρα εκείνη της προπόνησης μου λέει ο Ντέγιεν, «Ήρθε ο κολέγκα μου (κουμπάρος) και το βράδυ θα πάμε Ρέμο και θα έρθεις και εσύ μαζί μας».
«Όχι ρε γαμώτο δεν γίνονται αυτά σε μένα» σκέφτηκα.
Τον λέω «Ρε Μποντ αύριο το πρωί έχουμε, «όποιος θέλει προπόνηση», που αυτό σημαίνει Αλβέρτης και Μποντιρόγκα δεν έρχονται, και όποιος άλλος δεν πάει στην προπόνηση ο Ομπράντοβιτς τον γαμάει.
«Καθαρίζω εγώ ρε», μου λέει.
«Όχι άστο δεν έρχομαι. Τώρα παίζω πολύ, μη νευριάσει και έχουμε άλλα με τον Ομπράντοβιτς.»
Τελειώνει η προπόνησή μας μαζεύει στο κέντρο ο Ομπράντοβιτς και λέει. «Αύριο στις 7 το απόγευμα έχουμε προπόνηση και το πρωί όποιος θέλει. Ο Γιαννούλης να μην έρθει το πρωί γιατί θέλει να πάει στα μπουζούκια».
Ο τρόπος και το βλέμμα που με κοίταξαν ο Αλβέρτης με τον Καλαϊτζή δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου. Ήταν σαν να με μάλωνε ο πατέρας μου, τέτοιο ήταν.
Με την ουρά στα σκέλια, εφόσον είχα γίνει κατακόκκινος, λέω με τρεμάμενη φωνή «Όχι coach, δεν θα πάω! Θα έρθω να κάνω προπόνηση.
Αρχίζουν να γελάνε όλοι, με πειράζουν και λέει ο Ομπράντοβιτς «Άντε βρε go. Νο problem».
Τι κάνουμε τώρα;;; Άντε ρε Ντανίλοβιτς ούτε μουνάρα δύο μέτρα να ήσουν, δεν γαμιέται, τι δέκα, τι δεκαπέντε μπινελίκια, έτσι και αλλιώς τα άκουγα. Θα πάω.
Βγαίνοντας απο τα αποδυτήρια, του λέω να πάρω τον Χρήστο Πλoυμίδη, τον μετρ του Ρέμου, να κλείσω τραπέζι.
Τον βλέπω παίρνει εκείνη την γκριμάτσα του υπεργαμάω και μου λέει. «Νο. I will call Antonis.»
Του λέω, «Νο Antonis. Call Christos»
«Ι will call, not you» μου λέει και πάλι.
Γυρνάω στον Ντανίλοβιτς και του λέω. «Σάσα do you know toilets» και μου απαντάει «What; Yes I know»!
Και του απαντάω, «If he calls Remos he will forgot and we will seat next to the toilets. Let me call Christos Ploumidis, the maître»
Εκεί νευρίασε και άρχισε ο Ντέγιαν τα σέρβικά του.
«Χχαχαχα», άρχισα να γελάω με το βρισίδι που μου έριχνε.
Φτάνοντας στα μπουζούκια, αφού με έχει στείλει απο τις 12 λες και είμαι κανένας coca cola, με βλέπουν και με ρωτούν με ποια παρέα είστε κύριε Γιαννούλη.
«Είμαι με τον Μποντιρόγκα. Μίλησε με τον Ρέμο»
Κοιτάνε, ξανακοιτάνε, πουθενά δεν υπάρχει κράτηση από τον Ρέμο.
«Να τες οι τουαλέτες. Φίλε μου θα ξεφτυλιστούμε στην καψούρα μου (Ντανίλοβιτς)».
Τέλος πάντων μας φυτεύουν ένα μικρό τραπέζι, κάπου στη μέση, μέσα στα νεύρα ο Ντέγιαν, έγινε ρόμπα στον κουμπάρο του. Εγώ για να τον πειράξω, τιναζόμουν και τον κλώτσαγα από κάτω απο το τραπέζι, και καλά πάθαινα κράμπες, γιατί ήταν πολύ μικρό το τραπέζι.
Βγαίνει λίγη ώρα μετά και ο Ρέμος στην σκηνή και βλέπει εμένα πρώτο, και με χαιρετάει από τη πίστα. Και μετά βλέπει τον Μποντιρόγκα.
Ξαναφορτώνει ο Ντέγιαν, ενώ ο Ντανίλοβιτς έχει πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει, αρχίζει να γελά και να τον πειράζει, και μου λέει:
«Maybe Bodiroga is MVP of Europe but you
Are for sure MVP of BOUZOUKA, malllaka»
Y.Γ: Ηθικό δίδαγμα
Ποτέ δεν παίρνουμε τις φίρμες τις ίδιες, αλλά τους συνεργάτες τους.
