Ολοκληρώθηκε η φάση των Ομίλων του Μουντιάλ και η αίσθηση, που μου έχει μείνει, είναι η ίδια και απαράλλακτη μ’ αυτή που είχα και πριν από την έναρξη των αγώνων στη Ρωσία. Επιμένω να θεωρώ ότι “τώρα αρχίζει το πραγματικό Μουντιάλ”, από εδώ και πέρα θεωρώ ότι θα δούμε στα νοκ άουτ παιχνίδι, “τι είναι Μουντιάλ”, ποιες πραγματικά ομάδες μπορούν να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση της συνολικής εικόνας.
Στους αγώνες των Ομίλων οι μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου κυριάρχησαν, λίγο πολύ αναμενόμενο, με μέτριες εμφανίσεις από τις περισσότερες, αν και σε κάθε τουρνουά υπάρχει η εξαίρεση που πάντα έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Ο αποκλεισμός της κατόχου του τίτλου, Γερμανίας, ήταν ένα σοκ, όμως δεν είναι η πρώτη φορά που μια Παγκόσμια Πρωταθλήτρια δεν προχωράει από τους Ομίλους στη φάση των νοκ άουτ. H απόσταση που χωρίζει τη μια διοργάνωση από την άλλη είναι τέσσερα ολόκληρα χρόνια και σ’ αυτό το διάστημα πολλά αλλάζουν σε κάθε ομάδα. Το ίδιο είχε γίνει, θυμάμαι, παλαιότερα και με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία.
Γιατί έμεινε έξω η Γερμανία; Καλή ερώτηση, δύσκολη απάντηση. Όταν είσαι έξω από το χορό, μπορείς εύκολα να κάνεις κριτική, βλέπω πως ο προπονητής βρίσκεται στο επίκεντρο των αρνητικών σχολίων, τον κατηγορούν ότι παρουσίασε μια “γερασμένη ομάδα”, χωρίς ενέργεια σε σχέση με τις άλλες ομάδες και κίνητρο μέσα στο γήπεδο. Αυτό που ξέρω είναι πως η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται στις προκρίσεις και να συνεχίζει στα νοκ άουτ παιχνίδια. Ο αποκλεισμός της ήταν ένα σοκ για όλους, καθώς συνηθίσαμε από την συγκεκριμένη εθνική ομάδα πάντοτε να πρωταγωνιστεί και να φτάνει μακριά σ’ όλα σχεδόν τα μεγάλα τουρνουά.
Υπάρχουν και άλλες ομάδες, πέραν της Γερμανίας, που δεν μας έπεισαν ωστόσο συνεχίζουν στη νοκ άουτ φάση του Μουντιάλ. Δεν είδαμε σχεδόν τίποτα από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, ομάδες στις οποίες υπολογίζαμε να πρωταγωνιστήσουν. Δεν ξέρουμε τι θα μας δείξουν στη συνέχεια, αν μπορούν να πάνε μακριά.
Αν μιλήσουμε για την Πορτογαλία, ο Σάντος κατηγορείται από τους συμπατριώτες του για το θέαμα που παρουσιάζει η ομάδα του, παρά την προσθήκη ποιοτικών ποδοσφαιριστών στο ρόστερ της, ωστόσο αυτός είναι ο Σάντος. Εχει πάντα τον τρόπο να πάει μια ομάδα, εκεί όπου δεν το φαντάζονται πολλοί, αλλά μόνο εύκολη δε θα είναι η αποστολή του απέναντι στην σκληροτράχηλη Ουρουγουάη.
Η φάση των νοκ άουτ ξεκινάει το Σάββατο μ’ αυτό το ματς, όπου κατά τη γνώμη μου όλα είναι ανοικτά, ενώ υπάρχει και μια ματσάρα, αυτή ανάμεσα στη Γαλλία και στην Αργεντινή. Ναι, το ξέρω ότι και η ομάδα του Μέσι δεν μας εντυπωσίασε μέχρι τώρα, αλλά αυτό που έχω να είναι ένα: “Φοβού τους Αργεντινούς!”. Πιστεύω ότι ίσως έφτασε η ώρα να δούμε την πραγματική Αργεντινή και αν όντως ο Μέσι μπορεί να την οδηγήσει ψηλά. Λένε πολλοί ότι δεν μπορεί, με την εθνική πάντα έχει προβλήματα, ωστόσο εγώ είδα έναν Μέσι στον αγώνα με τη Σερβία να κάνει τάκλιν στο 80ο λεπτό! Δεν μιλάμε για το γκολ – ποίημα που σημείωσε, αλλά για την ενέργεια που έβγαλε στο γήπεδο και στην πίστη που είχε μέχρι να έρθει το γκολ της πρόκρισης. Οι πιθανότητες πρόκρισης είναι μοιρασμένες, αν και θα δώσω ένα μικρό προβάδισμα στους Αργεντινούς.
Αρκετοί θεωρούν πως το φετινό Βέλγιο, μετά το «τρία στα τρία» στη φάση των Ομίλων, μπορεί να πρωταγωνιστήσει αν και κάποιοι λένε πως δεν έχει το ειδικό βάρος στη φανέλα της, αυτό που ξέρω είναι πως πρόκειται για μια ίδια ομάδα, που έχει μια συνέχεια τριών και τεσσάρων ετών, παράγοντας σημαντικός για την εξέλιξη και την εικόνα της.
Η Αγγλία είναι ένα νεανικό σύνολο, υπάρχει ενθουσιασμός, υπάρχει ο Χάρι Κέιν, ωστόσο δεν ξέρω αν αυτή η απόφασή της να επιλέξει αντίπαλο στη φάση των νοκ άουτ και κυρίως τους ποιους θα αποφύγει στους «8» και στα ημιτελικά, τελικά της γυρίσει μπούμερανγκ.
Πάμε και στη Βραζιλία. Πρώτη φορά βλέπω μια Βραζιλία στην οποία έχει ενεργό συμμετοχή στο παιχνίδι της ο τερματοφύλακας της, που παίζει σαν λίμπερο. Υπάρχει μια κανονική άμυνα, που πάντα ήταν η αχίλλειος πτέρνα των Βραζιλιάνων, μεσοεπιθετικά υπάρχει ποιότητα και ο Νεϊμάρ αυτή τη φορά δεν είναι “μια ομάδα μόνος του”, έχει δίπλα του ποδοσφαιριστές, ενεργούς στην ανάπτυξη και στη δημιουργία. Δεν τα περιμένουν όλα απ’ αυτόν στη Βραζιλία και αυτό μπορεί να της βγει σε καλό.
Υπάρχει και το εξωαγωνιστικό κομμάτι. Για το VAR και την καθοριστική συμβολή του μέχρι τώρα στο Μουντιάλ της Ρωσίας, τα είπαμε την προηγούμενη φορά. Αν η Σενεγάλη είχε πάρει και είχε ευστοχήσει στο πέναλτι στον αγώνα με την Κολομβία, όλα τώρα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά, ίσως και να συνέχισε η ομάδα του Μανέ στη φάση των νοκ άουτ. Ολοι βλέποντας το ματς και με γυμνό μάτι είπαμε ότι υπάρχει ανατροπή και πέναλτι. Ηρθε το VAR να μας διορθώσει, να δείξει στο διαιτητή, που δεν είχε δόλο, ποια ήταν η σωστή απόφαση. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, αλλά μέχρι που φτάνει η αξιοκρατία; Μέχρι που μας αρέσει;
Δεν ξέρω αν μας αρέσει να μετράμε κατά τη διάρκεια των αγώνων τις κίτρινες και κόκκινες κάρτες, αν θα πρέπει μια πρόκριση να κρίνεται στις κάρτες και σ’ αυτό που θέλει η FIFA να βγάλει προς τα έξω τη δύναμη και την επιρροή στο ποδόσφαιρο του Fair Play.
Όσο για τον Ντιέγκο Μαραντόνα; Καλύτερα να μην ασχοληθούμε. No comment. Ας επικεντρωθούμε στο ποδόσφαιρο και όχι στην εικόνα ενός μύθου έξω από το γήπεδο.
