Το δίχως άλλο σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έχει υπάρξει άλλη πιο διάσημη φανέλα. Το Νο 7 της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ είναι εδώ και επτά δεκαετίες η φανέλα φετίχ, μία φανέλα που φόρεσαν τεράστια ονόματα της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής σκηνής που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους την εποχή της ακμής τους και όχι μόνο. Ακόμη και στις μέρες μας τα ονόματα τους προκαλούν δέος στους φίλους της Γιουνάϊτεντ αλλά και σε όλους εκείνους που αγαπούν και σέβονται το ποιοτικό ποδόσφαιρο. Μία ιστορία που θα συνεχιστεί μετά την παρουσία του Αλέξις Σάντσεζ και που άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 όπως θα δούμε παρακάτω.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι το πρώτο διάσημο Νο 7 των «κόκκινων διαβόλων» ήταν ο Τζορτζ Μπεστ. Δεν είναι όμως έτσι. Η Γιουνάϊτεντ αγόρασε το 1951 τον Τζόνι Μπέρι έναν παίκτη με περίτεχνη τεχνική, ιδανικό εξτρέμ που κέρδισε τρία πρωταθλήματα κάτω από τις οδηγίες του Ματ Μπάσμπι. Έπαιξε επτά χρόνια με το νούμερο επτά στην πλάτη και ήταν μέλος της ομάδας που ταξίδεψε πριν από 60 χρόνια στο Βελιγράδι. Παρών στην μοιραία πτήση της επιστροφής και ένας από εκείνους που βγήκαν ζωντανοί από τα συντρίμμια του αεροσκάφους μετά την απογείωση του από το αεροδρόμιο του Μονάχου.
Ήταν τότε 32 χρόνων και νοσηλεύτηκε με πλήρη σχεδόν αμνησία και με πολλαπλά κατάγματα. Δεν θυμόταν ούτε το όνομα του όταν ένα μήνα μετά από ένα τυχαίο γεγονός (είδε σχετική φωτογραφία σε μια εφημερίδα) επανήλθε και άρχισε να αναζητά τους αδικοχαμένους συμπαίκτες του μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
Κάπως έτσι την δεκαετία του ’50 άρχισε ο θρύλος με την φανέλα με το Νο 7.
ΤΖΟΡΤΖΙ ΜΠΕΣΤ
Την φόρεσαν μερικοί ακόμη ώσπου το 1963 ανέτειλε η εποχή Τζορτζ Μπεστ, ένα νούμερο που δεν πολυάρεσε στον Βορειοιρλανδό σούπερ σταρ, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της καριέρας του. Το αγαπημένο του ήταν το 11 και το φορούσε πιο συχνά από ότι το επτά.
Ώσπου ήρθε ο Μάρτιος του 1966 όπου έκανε το παιχνίδι της ζωής του στο Ντα Λουζ της Λισαβόνας. Οδήγησε την Γιουνάϊτεντ σε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο επί της Μπενφίκα με 5-1 μαγεύοντας τους Πορτογάλους που την άλλη μέρα του αφιέρωσαν σελίδες ολόκληρες στις εφημερίδες βαφτίζοντας τον «Ο Quinto Beatle» (ο πέμπτος Μπίτλ), προσωνύμιο που τον ακολούθησε σε όλη του την καριέρα. Εκείνη την μαγική βραδιά φορούσε την φανέλα με το Νο 7 και δεν την αποχωρίστηκε ποτέ έκτοτε.
ΣΤΙΒ ΚΟΠΕΛ
Η περιπετειώδης καριέρα του Μπεστ ολοκληρώθηκε το 1974 με μάνατζερ της Γιουνάϊτεντ τον Τόμι Ντόχερτι που ανακάλυψε έναν νεαρό φοιτητή των οικονομικών, τον 19χρονο τότε Στιβ Κόπελ στην Τρανμίρ, ομάδα του Μέρσεϊσάιντ. Τα κατάφερε και πήρε το πτυχίο του, συνδυάζοντας παράλληλα την ποδοσφαιρική του καριέρα που απογειώθηκε από την στιγμή που ο Ντόχερτι τον έχρισε φυσικό διάδοχο του Μπεστ δίνοντας του την φανέλα με το Νο 7. Ο Κόπελ, γέννημα-θρέμα του Λίβερπουλ, την τίμησε έως το 1983 και προτίμησε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση παρά να πάει σε άλλη ομάδα.
ΜΠΡΑΙΑΝ ΡΟΜΠΣΟΝ
Με τον Κόπελ ακόμη ενεργό η Γιουνάϊτεντ έσπασε τον Οκτώβριο του 1981, το Βρετανικό ρεκόρ μεταγραφής πληρώνοντας 1,5 εκατ.λίρες για να πάρει από την Γουέστ Μπρομ τον «Captain Marvel» που αναδείχθηκε ως ο μακροβιότερος αρχηγός της ιστορίας της φορώντας για 12 χρόνια το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του. Έμεινε στην ομάδα έως το τέλος των «πέτρινων χρόνων» το 1993 και πανηγύρισε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 26 ολόκληρα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε με την φανέλα με το Νο 7. Τεράστια ηγετική φυσιογνωμία που όμοια της δεν έχει ξανά περάσει ποτέ από το «Ολντ Τράφορντ».
ΚΛΕΙΤΟΝ ΜΠΛΑΚΜΟΡ
Το αστέρι του δεν πολυέλαμψε από το 1984 έως το 1994 που έμεινε στην Γιουνάϊτεντ. Φόρεσε αρκετές φορές την φανέλα με Νο 7 κυρίως στις περιπτώσεις που ήταν απών ο Ρόμπσον που δεν ήταν και λίγες καθώς ο φυσικός ηγέτης της ομάδας είχε πολύ συχνά τραυματισμούς.
ΛΙ ΣΑΡΠ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΙ ΚΑΝΤΣΕΛΣΚΙΣ
Ο Λι Σαρπ φόρεσε και εκείνος στην απουσία του Ρόμπσον την φανέλα με το Νο 7 αλλά συνήθεια δεν του έγινε. Ελάχιστα ματς. Κάτι ανάλογο και με τον Ουκρανό Αντρέι Καντσέλσκις που πάντως πανηγύρισε Ευρωπαϊκό τίτλο με την Γιουνάϊτεντ με αυτό το νούμερο στην πλάτη. Τον Νοέμβριο του 1991 στη νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα στον τελικό του Σούπερ Καπ. Τον Μάιο του 1991 στον τελικό του Κυπελλούχων, στον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο της Γιουνάϊτεντ μετά το 1968, το 7 φορούσε ο Ρόμπσον ενώ το 1968 ο Μπεστ.
ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ
Κανείς από τους παραπάνω δεν κατάφερε να γίνει ο φυσικός διάδοχος του Ρόμπσον. Έγινε όμως ένας Γάλλος ο Ερίκ Καντονά που πήγε στο Μάντσεστερ στα τέλη Νοεμβρίου του 1992 και με την καθοριστική συμβολή του, ήρθε τον Μάιο του 1993 το πρώτο πρωτάθλημα από το 1967. Έγινε και παραμένει είδωλο στις τάξεις των οπαδών της Γιουνάϊτεντ παρά το γεγονός ότι εγκατέλειψε την ενεργό δράση πριν από 20 χρόνια. Φόρεσε το 7 και το περιβραχιόνιο του αρχηγού την σεζόν 1996-1997 όταν στο τέλος της εντελώς ξαφνικά ανακοίνωσε την απόφαση του να εγκαταλείψει την ενεργό δράση στα 30 του χρόνια.
ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΜΠΕΚΑΜ
Ο Μπέκαμ το είχε απωθημένο να φορέσει και αυτός το Νο 7. Δεν ήθελε το 10 πιστεύοντας και εκείνος τον θρύλο της συγκεκριμένης φανέλας. Μόλις εγκατέλειψε ο Καντονά, αξίωσε από τον Φέργκιουσον να είναι εκείνος που θα την φορέσει. Ο Φέργκι δεν του χάλασε το χατήρι και με το 7 στην πλάτη ο Μπέκαμ μεγαλούργησε. Πρώτα από όλα το φόρεσε στην μαγική σεζόν 1998-1999 στο περίφημο τρεμπλ και στον αλήστου μνήμης τελικό του 1999 στη Βαρκελώνη κόντρα στην Μπάγερν. Με το 7 στην πλάτη πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα πριν φύγει για την Ρεάλ.
ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ
Τον Αύγουστο του 2003 ο Φέργκι πληρώνει 12,24 εκατ,λίρες για έναν άσημο ακόμη νεαρό, τον Κριστιάνο Ρονάλντο που γίνεται ο πρώτος Πορτογάλος παίκτης του συλλόγου και η ακριβότερη μεταγραφή teenager στην Βρετανία. Ενθουσιώδης από τις πρώτες μέρες πήρε το Νο 7 που του το έδωσε ο σερ Άλεξ πιστεύοντας ότι ήταν ένα έξτρα κίνητρο για εκείνον.
Με αυτό στην πλάτη κατακτά το 2008 το Τσάμπιονς Λιγκ στη Μόσχα στη διαδικασία των πέναλτι κόντρα στην Τσέλσι και με διαιτητή τον νυν τεχνικό διευθυντή του ΠΑΟΚ, Λούμπος Μίχελ. Κατέκτησε εννέα συνολικά τρόπαια με την κόκκινη φανέλα με το Νο 7 έως την αποχώρηση του για την Ρεάλ.
ΜΙΚΑΕΛ ΟΟΥΕΝ
Ο Φέργκιουσον ήταν πάντα θαυμαστής του πηγαίου ταλέντου αλλά τόσο άτυχου στην καριέρα του, Μίκαελ Όουεν από την εποχή που έπαιζε στην Λίβερπουλ. Αυτός πήρε το 7 μετά την αποχώρηση του Ρονάλντο αλλά η καριέρα του στο «Ολντ Τράφορντ» αποδείχθηκε πολύ σύντομη και χωρίς να φθάσει στην ποιότητα των προηγούμενων χρόνων. Την φόρεσε πάντως για τρεις σεζόν.
Πηγή: ritorno2015.com
