Σε κάθε πόλεμο που γίνεται, το σημαντικό για τον «βασιλιά» είναι να προστατεύσει καλά τον στρατηγό του. Αυτός είναι ο άνθρωπος που οδηγεί τα «στρατεύματα» στη μάχη.
Μην σας μπερδεύουν τα παραπάνω γραφόμενα όμως. Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για σκάκι.
Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός είναι ένας οργανισμός που φέτος βρίσκεται σε «πόλεμο». Το λένε ανοιχτά οι άνθρωποι της διοίκησης, οπότε δεν θα ντραπούμε κι εμείς να το γράψουμε.
Η Πρωτοχρονιά μας βρήκε να διαβάζουμε ειδήσεις για την αντικατάσταση του Τάκη Λεμονή. Και μπορεί στη συνείδηση του κόσμου ο sir Τάκης να είναι ένας «στρατιώτης» του Ολυμπιακού, όμως η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή είναι ο «στρατηγός» του. Είναι ο άνθρωπος που παρέλαβε την ομάδα στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας και έκανε πράξη τα λεγόμενά του: «Την 1η Ιανουαρίου ο Ολυμπιακός θα είναι πρώτος» είχε πει, όπως και τελικά έγινε.
Τα τελευταία 22 χρόνια οι Πειραιώτες έχουν κατακτήσει τον τίτλο του «βασιλιά του ελληνικού ποδοσφαίρου». Άλλοι τον λένε δυνάστη ισχυριζόμενοι ότι πολλά από τα πρωταθλήματα που κατέκτησαν οι «ερυθρόλευκοι» ήταν σικέ. Πριν αποδειχτούν όμως αυτά, εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε και να καταγράφουμε ότι γράφει η ιστορία. Με βάση λοιπόν όσα έχουν επικυρωθεί στα χαρτιά, από το 1997 κι έπειτα, ο Ολυμπιακός μετράει 19 στα 21 ελληνικά πρωταθλήματα. Έχει σπάσει κάθε ρεκόρ που μπορεί να φανταστεί ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος και έχει «πολεμήσει» και νικήσει κατά κράτος όλους τους μνηστήρες του στέμματος του. Όλα αυτά, εντός αγωνιστικών χώρων.
Φέτος στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος υπήρχε σε όλους μας η αίσθηση ότι έπειτα από 21 χρόνια απόλυτης ερυθρόλευκης κυριαρχίας, αλλάζουν τα κόζια. Όποιος ασχολείται με το ποδόσφαιρο της χώρας μας και ενημερώνεται για αυτό σε καθημερινή βάση, έβλεπε ότι ο «πόλεμος» έχει μεταφερθεί για τα καλά και εκτός γηπέδων. Πολλά sites πήραν ξεκάθαρα αντιολυμπιακή θέση δίνοντας το πάτημα που χρειαζόταν η διοίκηση της ομάδας του Πειραιά, προκειμένου να πείσει τους οπαδούς της ομάδας ότι υπάρχουν πολλοί εχθροί που θέλουν να βλάψουν τον οργανισμό. Όπερ και εγένετο. Οι φίλοι του Ολυμπιακού περνάνε πλέον πολλές ώρες υπερασπιζόμενοι την ομάδα τους στα σχόλια των ειδήσεων διαφόρων sites, η διοίκηση συνεχώς κάνει δηλώσεις για κόντρα διαιτησία στους αγώνες των «ερυθρολεύκων» και γενικά έχει ριζωθεί στη συνείδησή μας το σύνθημα που έγινε «σταθμός» στους Πειραιώτες: «Μόνοι μας και όλοι τους». Όποιος δεν δέχεται τα παραπάνω, κατά την άποψή μου απλά φοράει οπαδικά γυαλιά ή δεν έχει καμία σχέση με τα όσα γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο φέτος.
Η αναφορά μου όμως στον Ολυμπιακό, δεν έχει να κάνει με τα παραπάνω. Έχει να κάνει με τον «βασιλιά» (διοίκηση) και τον «στρατηγό» (προπονητή). Ο βασιλιάς λοιπόν επέλεξε αρχικά φέτος να στείλει τα στρατεύματά του στη μάχη με έναν στρατηγό που ήταν αβέβαιο το κατά πόσο θα μπορούσε να οδηγήσει σε νίκες τους στρατιώτες του (Χάσι) και όταν είδε ότι ο Κοσοβάρος έκανε την πρώτη… δουλειά (πρόκριση στους ομίλους του Champions League) αλλά δεν μπορεί να κρατήσει τα σκήπτρα στο ίδιο του το «παλάτι» (ελληνικό πρωτάθλημα) τον απέλυσε και επανέφερε τον άνθρωπο που πέρυσι του έδωσε το δικαίωμα να διεκδικήσει τη θέση στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Η ομάδα ήταν πέμπτη στο πρωτάθλημα, διαλυμένη, χωρίς αγωνιστικό πλάνο και με αποδυτήρια που θύμιζαν παιδική χαρά. Ο «στρατιώτης» Λεμονής που ουσιαστικά όμως είναι «στρατηγός», κατάφερε μέσα σε μόλις τρεις μήνες να κάνει τον Ολυμπιακό ξανά ομάδα και να τον έχει πρώτο στη διακοπή του πρωταθλήματος. Έκανε δηλαδή αυτό για το οποίο προσλήφθηκε. Και ξαφνικά, από το πουθενά κι ενώ το 2017 μας αποχαιρετούσε, ξεκίνησαν τα σενάρια αντικατάστασής του, όσο «κουλό» κι αν ακούγεται αυτό.
Μπορεί στη διοίκηση να πιστεύουν ότι στην ομάδα ταιριάζει καλύτερα ένας ξένος προπονητής. Το παραπάνω έχουν επαληθεύσει τα τελευταία χρόνια οι κ.κ. Βαλβέρδε, Μίτσελ και κατά την ταπεινή μου άποψη και ο Μπέντο που κατάφερε με το περσινό ρόστερ να φτάσει στους «16» της Ευρώπης και να διεκδικεί μέχρι τέλους πρωτάθλημα και κύπελλο. Όμως ήταν τρομερό σφάλμα που άφησε επί δυόμιση ολόκληρες μέρες να φιγουράρει στα πρώτα θέματα της επικαιρότητας το όνομα του υποψήφιου αντικαταστάτη του Έλληνα τεχνικού (Όσκαρ Γκαρθία).
Ήταν σφάλμα τόσο επειδή ο «στρατηγός» βλέπει ότι ο «βασιλιάς» του τον αμφισβητεί ανοιχτά αφού δεν βάζει τέλος άμεσα στα σενάρια, όσο και για τους «στρατιώτες» που βλέπουν ότι ο βασιλιάς τους, τους οδηγεί στις μάχες με επικεφαλής έναν άνθρωπο τον οποίο δεν εμπιστεύεται κανείς. Να σημειωθεί επίσης, ότι ένα από τα λίγα πράγματα που χρεώθηκαν στον Λεμονή όταν ακούστηκε ότι θα αντικατασταθεί, ήταν ότι έχει χάσει τα αποδυτήρια. Μετά από αυτή την εξέλιξη λοιπόν, είναι πολύ πιθανό να τα χάσει οριστικά.
Πως μπορείς άλλωστε να ζητήσεις από τους στρατιώτες σου να σε εμπιστευθούν, όταν εκείνοι βλέπουν ότι δεν σε εμπιστεύεται ο βασιλιάς τους;
