Δευτέρα μεσημέρι, χτυπάει το τηλέφωνό μου, στην άλλη γραμμή, ένας φίλος μου που είχε κατέβει στον αγώνα ποδοσφαίρου στην Αθήνα, και γύριζε και αυτός ξημερώματα, με λέει ότι χάθηκαν 5-6 παιδιά, που ήταν και αυτοί στην εκδρομή για κάτω.
Σοκαρίζομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αρχίζω τα τηλέφωνα σε γνωστούς μου, Παοκτζήδες και σε συνδέσμους, να μάθω περισσότερα, αλλά τίποτα. Όλοι είναι παγωμένοι, από αυτό το άσχημο νέο.
Το απόγευμα στην προπόνηση, μας ενημερώνουνε το τι ακριβώς έγινε. Όλη η ομάδα είναι χάλια, ενώ πρέπει να ετοιμαστούμε για ένα σοβαρό και μεγάλης σημασίας παιχνίδι στην Ευρωλίγκα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Τι προπόνηση και τι συστήματα να κάνεις, μετά από αυτό που έχει γίνει. Μία πόλη παγωμένη, χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα, 10αδες ΓΙΑΤΙ, τι έγινε, πώς έγινε, τα άλλα λεωφορεία γιατί δεν, γιατί, γιατί, γιατί ρε Θεέ μου.
Πώς έφυγε από τον δρόμο, εκεί στα καταραμένα Τέμπη;
Άλλη μία εκδρομή ήταν ρε γαμώτο από τις χιλιάδες που κάνουν εδώ και 50 χρόνια τα ΠΑΟΚΙΑ.
Για ένα ματς με τον Παναθηναϊκό.
Η Δευτέρα ήταν ατελείωτη, ύπνος ούτε για αστείο. Τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ για να μαθαίνουμε πράγματα άμεσα, οπότε, μέσω μόνο τηλεφώνου και άντε να πιάσεις γραμμή.
Φτάνει η Τετάρτη και κανένας μα κανένας δεν είχε όρεξη για αγώνα, ο προπονητής δεν ήξερε τι να κάνει για να μας ανεβάσει το ηθικό, και να μας ετοιμάσει, γιατί ότι και να μας έλεγε, τα δικά μας μούτρα, δεν αλλάζανε έκφραση.
Με το που μπαίνουμε στα αποδυτήρια, 2 ώρες πριν το παιχνίδι για να ετοιμαστούμε, βλέπουμε τον φροντιστή μας, τον Μπάμπη Αγγελίδη, να ράβει πάνω στις φανέλες μας, ένα μαύρο ύφασμα πένθους για τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδοξα.
Βούρκωσα και πάλι… θυμούμενος εκείνη την μοιραία εκδρομή, αυτή τη μεγάλη τραγωδία.
P.S: ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ.
P.S: Για την ιστορία, κερδίσαμε το παιχνίδι 83-63
P.S: ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ!
