Από τον Γιάννη Γιαννούλη
Τρεις ήταν οι σημαντικότερες στιγμές κάθε χρονιά τη δεκαετία του ’90 στο ελληνικό μπάσκετ. Η κλήρωση του πρωταθλήματος, για να δούμε πότε είναι οι αγώνες ΠΑΟΚ – Άρης, και οι δύο διαβολοβδομάδες που θα γινόντουσαν αυτοί οι αγώνες.
Η προετοιμασία για τις δύο ομάδες ξεκίναγε μία βδομάδα πιο πριν και αφού είχαμε κοινή έδρα το Αλεξάνδρειο, τα ωράρια προπονήσεων ήτανε 17:30 – 19:30 και 19:30 – 21:30 εναλλάξ ανά βδομάδα.
Την εβδομάδα του αγώνα, εκτός του ότι μας κλειδώνανε από Τετάρτη στο ξενοδοχείο για να μας ελέγχουν, οι προπονήσεις γίνονταν πιο μικρές, 17:30 – 19:00 και η άλλη ομάδα έκανε 20:00 – 21:30 ώστε να μην τους πετύχουμε ούτε καν στο πάρκινγκ. Τέτοιος ψυχολογικός πόλεμος γινόταν.
Όλη η πόλη ήταν στο πόδι. Ούτε καφέδες, ούτε σούπερ μάρκετ, ούτε καν στο περίπτερο μπορούσαμε να πάμε, όλα delivery μας τα φέρνανε. Ξενοδοχείο, φαγητό, προπόνηση ήταν η ζωή μας όλη εκείνη την εβδομάδα.
Από το 1994 και μετά που άρχιζα να παίζω εγώ σε αυτά τα ντέρμπι, είχε τελειώσει η αυτοκρατορία του Άρη με τους Γκάλη – Γιαννάκη – Ιωαννίδη. Τώρα πια παιζόταν άλλο μπάσκετ, πιο ωραίο, πιο τεχνικό. Και φυσικά πιο δυναμικό.
Αλλά ρε φίλε, ό,τι θέση και να είχαμε στη βαθμολογία (πάντα στις 3 πρώτες θέσεις), με τον Άρη που είχε τα προβλήματα και πάλευε να μείνει στην κατηγορία, πάντα μα πάντα τα ματς ήτανε ντέρμπι. Και αυτό γιατί το Αλεξάνδρειο ήταν χωρισμένο στα δύο με φιλάθλους και των δύο ομάδων. Με τραγούδια, συνθήματα, με κέρματα, με σιφώνια, με μπάτσους, με μαχαιρώματα και φυσικά με σούτια μέσα κι έξω από το γήπεδο!!!
Και επειδή στο μπάσκετ δεν υπάρχει ισοπαλία, εάν έχανες κλειδωνόσουν μέσα στο σπίτι για τουλάχιστον 3 βδομάδες, από ντροπή και από τα μπινελίκια των φιλάθλων και φυσικά από τον χουλιαμά(καζούρα) των φίλων αντιπάλων.
ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΚΕΡΔΙΖΑΜΕ… αδερφέ εγώ προσωπικά δεν άφηνα μπουζούκια για μπουζούκια και περίμενα πώς και πώς να έρθει η Τρίτη για να αγοράσω το περιοδικό «Τρίποντο» και να πάω για καφέ στην παραλιακή, στο Άρωμα, με το περιοδικά παραμάσχαλα.
Την Τετάρτη έχουμε το Άρης – ΠΑΟΚ.
Ο Άρης είναι στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του – και αυτό είναι πολύ άσχημο. Δεν έχει διοίκηση, έχουν φύγει αρκετοί παίκτες από την ομάδα, όλοι πηγαίνουν στο Αλεξάνδρειο για να τον κερδίσουν, μα πάνω από όλα δεν αποτελεί φόβητρο όπως τα παλιότερα χρόνια και αυτό είναι άσχημο γενικότερα και για την πόλη. Ο Γιαννάκης πολεμάει μόνος του και έχει βγάλει απ’ τη μύγα ξύγκι από όλους τους παίκτες του. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Όλοι θέλουμε τον δυνατό Άρη για να ανέβει το μπάσκετ και πάλι στη Θεσσαλονίκη γιατί κόσμο έχει, διοίκηση δεν έχει.
Ο ΠΑΟΚ, από την άλλη, τον τελευταίο μήνα έχει κάποια μικροθεματάκια που είναι σίγουρα “γιατρεύονται”. Ιδιαίτερα στην επίθεση που όλα αρχίζουν και τελειώνουν από τους Γκος και Μαργαρίτη. Όμως πρέπει κι οι άλλοι παίκτες να πάρουν πρωτοβουλίες, ειδικότερα οι νεαροί σε ηλικία παίκτες, που ο Παπαθεοδώρου τους συμπεριφέρεται σαν άντρες και τους έχει δώσει ρόλους στην ομάδα. Πρέπει επιτέλους να πάρουνε μπρος.
Υ.Γ: Τα Άρης – ΠΑΟΚ και τα ΠΑΟΚ – Άρης ό,τι και να λένε, αυτό είναι το el – classico του μπάσκετ σε όλη την Ευρώπη.
