Λίγος περισσότερος χρόνος που πέρασε με τον πατέρα του. Θα πήγαινε στο σχολείο αργοπορημένος, αλλά εξαιτίας αυτού είναι ακόμα ζωντανός ο πρώην τερματοφύλακας του Ολυμπιακού.
Οι βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη στις 11 Μαρτίου 2004 ήταν σχεδόν ταυτόχρονες, συντονισμένες επιθέσεις στο σύστημα προαστιακού σιδηροδρόμου της πόλης. Οι εκρήξεις σκότωσαν 191 ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 1.800. Η επίσημη έρευνα από τις ισπανικές δικαστικές αρχές κατέληξε ότι οι επιθέσεις οργανώθηκαν από ένα τρομοκρατικό πυρήνα του οποίου πρότυπο ήταν η Αλ Κάιντα.
Οι επιθέσεις έλαβαν χώρα τρεις μέρες πριν βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία και δυόμιση χρόνια μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ.
Μετά από 14 χρόνια ο Ρομπέρτο θυμήθηκε όσα συνέβησαν εκείνο το πρωί…
«Πριν από 14 χρόνια ξύπνησα σαν να ήταν μία ακόμα ημέρα. Πήγαινα στο σχολείο και σχεδίαζα να περπατήσω μέχρι τον σταθμό Vicalvaro που ήταν το σχολείο μου. Σπάνια φεύγαμε μαζί από το σπίτι εγώ και ο πατέρας μου, αλλά εκείνη την ημέρα με πήγε μέχρι το σταθμό.
Έχοντας περάσει λίγη περισσότερη ώρα με τον πατέρα μου, έτρεξα προς το σταθμό όπου αισθανόμουν το τούνελ κοντά στην πλατφόρμα να δονείται καθώς έφτανε το τρένο μου.
Πηδούσα τρία τρία τα σκαλοπάτια, όμως προς απογοήτευσή μου οι πόρτες του τρένου είχαν ήδη κλείσει. Πάτησα τα κουμπιά στην πόρτα όπως κάνουμε όλοι, όμως το τρένο είχε αρχίσει να επιταχύνει και ήταν πλέον βέβαιο πως θα αργούσα για το σχολείο.
Πέντε λεπτά μετά την αναχώρηση του τρένου, ο θόρυβος από την έκρηξη μπορούσε να ακουστει στην πλατφόρμα που βρισκόμουν, ήταν ο ήχος μίας έκρηξης που είχε γίνει σε κάποια απόσταση από το σημείο που βρισκόμουν. Είχε σκάσει βόμβα στον επόμενο σταθμό της Santa Eugenia.
Μία φωνή από τα μεγάφωνα μας είπε να εγκαταλείψουμε το σταθμό, έτσι πήγα σπίτι μου όπου έβαλα την τηλεόραση και είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου η θλιβερή ιστορία που θυμόμαστε όλοι και τώρα.
Η ερώτηση για το τι θα μου είχε συμβεί αν ήμουν στην ώρα μου και είχα πάρει το τρένο που έπαιρνα κάθε μέρα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στο μυαλό μου. Επαναλαμβάνεται η εικόνα όλων όσων συνέβησαν εκείνο το πρωί.
Η ίδια αλληλουχία γεγονότων, οι ίδιες ερωτήσεις, o ίδιος πόνος που δεν φεύγει και δεν θα φύγει ποτέ ».
