“Και μετά τι γίνεται μάγκα μου;”

02-12-2017 Είμαι στην Ικτίνου, κατεβαίνω τον δρόμο για κάτι δουλειές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ακούω φωνές παιδικές και τον ήχο μίας μπάλας του μπάσκετ. Ασυναίσθητα κοιτάω κάτω να δω που ακριβώς είμαι,ψάχνω για γραμμές, ψάχνω να δω πόσο μακριά είμαι από την ρακέτα, αλλά ΤΙΠΟΤΑ. Βλέπω τον πλακόστρωτο. Δεν έχει γραμμές, δεν είμαι στο παρκέ! Είμαι στον δρόμο!!! Δεν είμαι ο Gladiator που ήμουν πάνω από 20 χρόνια, δεν είμαι εκείνος που προσέχει το κορμί του, την διατροφή του, τη ξεκούρασή του, το ωράριό του, να έχει τη ψυχολογία του στα ύψη, να διψάει για «αίμα»…. Πόσο μου λείπουν όλα αυτά ΓΑΜΩΤΟ! Μερικές εβδομάδες πιο μετά, ένα πάλι πρωινό, αυτή τη φορά σε βόλτα για καφέ με φίλους, είμαι στον δρόμο, κάπου στην Καρόλου Ντυλ. Με χαιρετάει ένας παππούς, κύριος. «Γειά...