Έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά με την υγεία του. Η περιγραφή του μάλιστα για όσα έζησε στην εντατική του νοσοκομείου και το λάθος των γιατρών, σοκάρει…Ο Γιάννης Μόρτζος σε συνέντευξή του στο «Λοιπόν» ήταν αποκαλυπτικός!
«Ήταν πολύ μεγάλο περιστατικό αυτό. Πέρασα μια περίοδο δύο χρονών από την οποία βγήκα παλικάρι, αλλά ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Τώρα, δεν έχω τίποτα, δεν υποφέρω από τίποτα, όμως ακόμα τα βράδια βλέπω εφιάλτες κι αυτό γιατί δεν έφταιγα εγώ, έφταιγαν οι γιατροί» τόνισε ο ηθοποιός,
-Τι συνέβη;
«Έπεσα σε κώμα, ήμουν διασωληνωμένος σ’ ένα κρεβάτι και μερικοί περίμεναν ότι θα πεθάνω, δεν περίμεναν ότι θα γλιτώσω από το χάλι που ήμουν. Ήμουν σε κώμα 35 μέρες, άνοιγα τα μάτια μου για 10 δευτερόλεπτα και μετά έπεφτα πάλι σε κώμα. Δεν ζούσα 35 μέρες, δεν καταλάβαινα. Όταν το συνειδητοποίησα, ήταν το μεγάλο μαρτύριο, είχα την αίσθηση ότι είμαι άχρηστος, ότι δεν πρόκειται να γίνω καλά. Έλεγα: «Πώς θα πάω να παίξω στο θέατρο;».
-Δεν σκεφτήκατε τους δικούς σας ανθρώπους, τη σύζυγο, το παιδί σας;
«Όχι, μόνο πώς θα παίξω θέατρο. Αυτό μου συνέβη πριν από 2,5 χρόνια. Μου διάβαζε η γυναίκα μου η Γιούλη (Ζήκου) το έργο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στην εντατική.
-Τι προκάλεσε την κατάσταση στην οποία είχατε περιέλθει;
«Τα φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί με έβγαζαν τελείως από την πραγματικότητα, αυτό προκάλεσε το κώμα. Στο νοσοκομείο πήγα για να κάνω τριπλό μπάι-πας, το οποίο πέτυχε, αλλά παραλίγο να πεθάνω. Αντί να βγω σε μία εβδομάδα, όπως μου είχαν πει, έπεσα σε κώμα, έπαθα νεφρική ανεπάρκεια. Τα νεφρά μου σήμερα δουλεύουν μια χαρά.»
-Δεν αναζητήσατε ευθύνες μετά;
«Όχι, ούτε ήθελα ούτε θέλω. Το μόνο που έκανα ήταν να φύγω από αυτό το νοσοκομείο και να μην ξαναπάω. Δεν είχα πάει ποτέ σε νοσοκομείο, πήγα εκεί και τα πέρασα όλα. Ήρθα σε επαφή με το θάνατο και είδα ότι είναι ωραίος ο Θάνατος.
-Ωραίος ο «θάνατος»;
«Ναι, φεύγει από την πραγματικότητα, το έζησα, μια νιρβάνα. Κάποια στιγμή το επιζητούσα κι έλεγα: «θα είναι ωραία άμα πεθάνει, θα είσαι κάπου ψηλά και θα τους βλέπεις όλους, θα είσαι ελαφρύς και θα περπατάς πετώντας». Αυτό πιστεύω ότι θα γίνεται στο θάνατο. Φεύγει η ψυχή και βλέπεις το σώμα σου να αιωρείται. Έτσι, δεν υπάρχει ο φόβος τώρα δεν φοβάμαι τίποτα. Πριν φοβόμουν το θάνατο. Τώρα, λέω, αν είναι να πεθάνω… ας πεθάνω, μπορεί να είναι καλύτερα. Δεν θέλω να πεθάνω, αλλά, αν πεθάνω, δεν θα με ενδιαφέρει τόσο πολύ. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τον εαυτό μου άρρωστο πάλι, αυτό με φοβίζει. Ο πατέρας μου πέθανε πρόπερσι 99 χρονών, τον έχω πρότυπο. Πήγε, ήπιε το κρασί του στη Σάμο, στο χωριό που έμενε, γύρισε στο σπίτι και την ώρα που έτρωγε πέθανε».
