Γράφει ο Σταύρος Σουντουλίδης
Η «πρόκληση» ήταν ευθύς εξαρχής μεγάλη. O Γιάννης είναι από τους λίγους (τυχερούς) που γνωρίζουν καλά τον Θόδωρο, από παλιά, όταν και οι δύο τους συνυπήρχαν στη μεγάλη ασπρόμαυρη οικογένεια του ΠΑΟΚ, στα μέσα και στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Η αρχική ιδέα αφορούσε απλά και μόνο την καταγραφή της μεταγραφής του σημερινού Ευρωβουλευτή στον ΠΑΟΚ το Δεκέμβριο του 1992. Ελάχιστοι ήξεραν ή ξέρουν πως ήρθε από την Καβάλα στη Θεσσαλονίκη. Ο «ψηλός» κάτι θυμόταν, όχι πολλές λεπτομέρειες, από σκόρπιες κουβέντες, κάτι θυμόταν για το ρόλο του μπαρμπά-Γιάννη, του πατέρα του «Ζαγόρ», για το πως τελικά έγινε η μεταγραφή στον ΠΑΟΚ. Η επιρροή της οικογένειας ήταν σημαντική, παρότι μεγάλωσε χωρίς την παρουσία τους, καθώς έλειπαν μετανάστες στη Γερμανία, αν και την απόφαση για να πάρει μεταγραφή στον ΠΑΟΚ την πήρε ο τότε πρόεδρος του ΑΟ Καβάλας, Χρήστος Μπάτσης. Η οικογένεια, εκείνες τις εποχές, πρόσεχε, κυρίως, «να μη φάνε του παιδιού τα λεφτά», αφού οι ομάδες και οι πρόεδροι είχαν τον πρώτο λόγο.
Ο Ζαγοράκης μεγάλωσε μαζί με την αδερφή του, την Ντίνα, τον παππού και τη γιαγιά, στη Λυδία Καβάλας, θυμάται ακόμη και τώρα τον εαυτό του, να κάθεται μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση και να περιμένει καρτερικά, κάθε Σάββατο μεσημέρι, να δει στην ΥΕΝΕΔ, τον ασπρόμαυρο αγώνα του αγγλικού πρωταθλήματος. Αν του έμεινε κάτι ήταν η αναφορά των σχολιαστών (τις περισσότερες φορές πρέπει να ήταν ο Γιάννης Αργυρίου) στις εμφανίσεις των ομάδων, «η τάδε ομάδα με το λευκό σορτάκι, ή αντίπαλη με το μαύρο», για να μπορείς να διαχωρίσεις τις δύο ομάδες.
Από την ομάδα του χωριού βρέθηκε στον ΑΟΚ και από εκεί στις εθνικές ομάδες νέων και Ελπίδων. Ξεχώριζε. Γι’ αυτό και είχαν στρέψει τα βλέμματα τους πολλές ομάδες, μεταξύ αυτών η ΑΕΚ, εξαιτίας του Ανδρέα Σταματιάδη, πρώην παίκτη της, ο οποίος ήταν ο ομοσπονδιακός προπονητής στην Ελπίδων, που γνώριζε και είχε διακρίνει το ταλέντο και το πάθος του Θόδωρου.
Ο ΠΑΟΚ, επίσης, τον παρακολουθούσε και το φλερτ κρατούσε πολλούς μήνες. Ο Ντράγκαν Κοκότοβιτς, συνεργάτης του ΛιούμπομιρΠέτροβιτς, τον είχε παρακολουθήσει σε τουλάχιστον πέντε αγώνες του ΑΟΚ, άρα ήξερε ότι αποτελούσε επιλογή του προπονητή, κάτι που επιβεβαίωσε κι ο ίδιος ο Θωμάς Βουλινός, σε μια συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη, ενώ προετοιμαζόμασταν για τον δεύτερο αγώνα κυπέλλου με τη Δόξα Δράμας και τα δύο συνεχόμενα μεγάλα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα και με τον Άρη στο Χαριλάου.
Η απόφαση του Βουλινού να κλέψει τον ταλαντούχο άσο, μέσα από τα χέρια της ΑΕΚ, λήφθηκε μετά από ένα Σαββατιάτικο παιχνίδι του ΠΑΟΚ στην Εδεσσα, Ο αείμνηστος πρόεδρος του «Δικεφάλου» έφυγε σκασμένος από το γήπεδο, o«Δικέφαλος» είχε γνωρίσει την συντριβή με 3-1 από το νεοφώτιστο Εδεσσαϊκό του Κατσαβάκη, αλλά ήταν αποφασισμένος να φέρει τον Ζαγοράκη στην Τούμπα. Το ραντεβού με τους ανθρώπους της Καβάλας έγινε το ίδιο βράδυ στην Ελευθερούπολη, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, με τον Θόδωρο να μαθαίνει τα νέα μετά το τέλος μιας εξοντωτικής προπόνησης. Ο ΤέληςΜπατάκης τους είχε «βγάλει το λάδι», Σαββατιάτικα, ο «Ζαγόρ» δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του από την κούραση και πίστευε ότι του έκαναν πλάκα από την ομάδα.
Τελικά δεν του έκαναν πλάκα. Υπέγραψε στον ΠΑΟΚ, συμβόλαιο πενταετούς διάρκειας, το άλλο απόγευμα, Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 1992. Είχε ταξιδέψει μόνος μου από τη Λυδία στη Θεσσαλονίκη. Στον ίδιο χώρο υπέγραψε και ο Νίκος Μιχόπουλος, τερματοφύλακας από τον Παλαμά Καρδίτσας, που αγωνιζόταν στον Απόλλωνα Λάρισας. Την επομένη ημέρα η είδηση της απόκτησής του από τον ΑΟ Καβάλας, όπως κι αυτή του Νίκου, δεν ήταν –και δεν θα μπορούσε να είναι- το πρώτο θέμα στο ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ. Στις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, τα «Σπορ του Βορρά» και τη «Θεσσαλονίκη» κυριαρχούσε το θέμα της παραμονής του Γιώργου Τουρσουνίδη στην ομάδα. Μεγάλο ταλέντο ο Γιώργος, φίλος για πολλά χρόνια, θεωρούταν για τους ΠΑΟΚτσήδες ο διάδοχος του μεγάλου Γιώργου Κούδα. Η ανοικτή σύγκρουση του συχωρεμένου Θωμά Βουλινού με τους οργανωμένους φιλάθλους της ομάδας ήταν στο φόρτε της. Αφορμή τα επεισόδια στον αγώνα με την Παρί Ζεν Ζερμέν, λίγους μήνες νωρίτερα, που οδήγησαν στον πενταετή αποκλεισμό του συλλόγου από όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το κλίμα γύρω από την ομάδα ήταν τεταμένο. Ο κόσμος απείχε οργανωμένα και μαζικά από το γήπεδο. Λίγες μέρες πριν υπογράψει στο τοπικό ντέρμπι με τον Ηρακλή είχαν κοπεί μόλις 2.761 εισιτήρια.
Αντιλαμβανόταν πολύ καλά, ότι οι εφημερίδες της εποχής έπαιζαν το ρόλο τους και το θέμα της απόκτησης δύο νεαρών παιδιών από ομάδες της περιφέρειας «δεν πουλούσε», όσο «πουλούσε» η κόντρα προέδρου – φιλάθλων, με αφορμή την πιθανή πώληση ενός συνομήλικου τους ποδοσφαιριστή σε ομάδα της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στον Παναθηναϊκό. «Ο ΠΑΟΚ πήρε χθες Μιχόπουλο και Ζαγοράκη», έγραφαν στο πρωτοσέλιδό τους τα «Σπορ του Βορρά», που παραδοσιακά είχε μεγάλη επιρροή και πρόσβαση στα θέματα του ΠΑΟΚ. Βασικό τίτλο είχαν «όλη η αλήθεια για τον Τουρσουνίδη», ενώ στις μέσα σελίδες τους υποστήριζαν: «μεταγραφικό αλαλούμ στον ΠΑΟΚ. Η ομάδα “χαμηλώνει” τραγικά». «Ωραία, ξεκινάμε», σκέφτηκε ο Ζαγοράκης διαβάζοντας λίγο πιο κάτω πως «τα χρήματα από την πώληση του Χρήστου Χιονά στην Ξάνθη» ήταν αυτά με τα οποία ουσιαστικά έγινε η μεταγραφή του από την Καβάλα στον ΠΑΟΚ…
Ο Ζαγοράκης έμεινε από το Δεκέμβριο του 1992 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1998 κλείνοντας τον πρώτο του κύκλο στην ομάδα. Πριν μπει στο αεροπλάνο και πετάξει για το Λέστερ, στο σπίτι του, εκεί μέσα στα στενά της Κάτω Τούμπας, Βιζυής, ήταν και ο Γιάννης, όπως επίσης ο Αλέξης Αλεξίου, oΚώστας Βασιλόπουλος και ο υπογράφων. Ο «Ζαγόρ» πήρε μια ολόμαυρη φανέλα του ΠΑΟΚ με το Νο 7 στην πλάτη, τη δίπλωσε ευλαβικά και την έβαλε στις αποσκευές του για να την έχει μαζί του και να τον συντροφεύει στην Αγγλία…
