American Woman: Από τη Χριστίνα Αμερικάνου
Η πρώτη μέρα του 2018 είναι ήδη παρελθόν. Οι Πρωτοχρονιές είναι εκ των πραγμάτων, αισιόδοξες μέρες. Αυτή την Πρωτοχρονιά συνειδητοποίησα πως τα χρόνια που περνούν είναι “χαμένα” χρόνια, όχι με την έννοια του ότι δεν έχουν να μας προσφέρουν κάτι, τουναντίον φυσικά!
Είναι όμως χρόνια που δεν θα ξαναγυρίσουν, γιατί δεν θα έχουμε ποτέ τις ίδιες χαρές, τις ίδιες στιγμές, την ίδια ματιά. Δεν αλλάζει μόνο ο χρόνος, αλλάζουμε κι εμείς, αλλάζει το περιβάλλον μας. Αγαπημένοι μας “φεύγουν”, αλλά και άλλοι έρχονται, για να μας δείξουν πως ο “κύκλος της ζωής” δεν επιτρέπει “μαύρες” σκέψεις, τουλάχιστον όχι για πολύ. Μπορεί τίποτε να μην είναι το ίδιο αλλά, όπως λέει και ο Μανώλης Φάμελος, “η ευτυχία θα είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει”. Και όσο τα χρόνια περνούν και όσα περισσότερα αφήνουμε πίσω μας το ζητούμενο είναι να αναζητάμε τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία στις -έστω και λίγες- ευκαιρίες που θα έχουμε. Να αντιληφθούμε ότι η ποιότητα των καλών στιγμών έχει μεγαλύτερη σημασία από την ποσότητά τους. Όσο τα χρόνια περνούν, τα στραβά πιθανό να τυχαίνουν συχνότερα, εσύ μάλλον δεν θα είσαι ίδιος, δεν θα έχεις αντοχές, δεν θα ζεις όπως πριν.
Όμως, αν το σκεφτείς, δεν είσαι και συ όπως ήσουν. Δεν θα γίνεσαι ευτυχισμένος με όλα όσα σε έκαναν παλαιότερα. Η ζωή, ή μάλλον το πέρασμά της, σε κάνουν πιο συνετό, λίγο σοφότερο, σίγουρα πιο ολιγαρκή και πολύ πιο επιλεκτικό στην καθημερινότητά σου: στον τρόπο που θα ξοδέψεις τον χρόνο σου, με ποιους και πως, στο τί θα φας, τί θα δεις, τί θα ακούσεις. Παύεις να σπαταλιέσαι και αν έχεις κάτι να σπαταλάς είναι αγάπη και ευθύτητα. Αποζητάς χρόνο σε συνήθειες, που ίσως στο παρελθόν να’ χες σνομπάρει. Μία βόλτα στον ήλιο, ένα ωραίο βιβλίο, ένα φλιτζάνι καφέ, όμορφες μουσικές, τη θέα από το παράθυρό σου, κουβέντες με τον… εαυτό σου. Και όταν ψάχνεις για συντροφιά δεν θες τον θόρυβο των πολλών αλλά τον ήχο των λίγων. Θες εκείνους που σε κάνουν να χαμογελάς και να είσαι “εσύ”.
Οι “ρόλοι” που έχεις παίξει κατά καιρούς για να “κερδίσεις” ανθρώπους που δεν σου ταίριαζαν -μα τί ανοησία- έχουν μπει για πάντα στον “κάδο ανακύκλωσης” του μυαλού. Όσο μεγαλώνεις αγγίζεις περισσότερο το “εμείς” μελετώντας εξονυχιστικά το “εγώ” σου πετώντας όλα τα φτιασίδια του. Το G-point ήρθε και με βρήκε λοιπόν σε μία τέτοια εποχή, που δεν λέω πια εύκολα “ναι” γιατί έμαθα πως τελικά εκτιμάται περισσότερο το “όχι”.
Ήρθε όμως μέσα από έναν φίλο ζωής, έναν άνθρωπο που είναι “οικογένεια”, με τον οποίο μας έδεσαν πράγματα δύσκολο να ειπωθούν αλλά έχουν πια καταγραφεί στο λογισμικό της καρδιάς μας.
Το G-point είναι δημιούργημα ενός Γιάννη που αγαπώ πολύ, του Γιάννη Γιαννούλη, και δεν θα μπορούσα να πω “όχι” στο κάλεσμά του να γράφω όποτε θέλω τις δικές μου ιστορίες εδώ. Για ό,τι θέλω, και ό,τι αγαπώ. Χωρίς περιορισμό και συμβάσεις. Για ό,τι και όποτε νιώθω πως πρέπει να κάτι να πω. Καλοτάξιδο το εγχείρημα “αδερφέ” μου. Θα τα λέμε από δω.
