Από τον Τόλη Κοτζιά
Αυτή η πορτοκαλί μπάλα μας έχει φάει τη ψυχή και το μυαλό. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ή μάλλον μέχρι το άλλο πρωί, με αυτή ασχολούμαστε. Και όσο κρατάνε οι δυνάμεις μας, αυτό θα κάνουμε. Γιατί το μπάσκετ είναι η ζωή μας.
Δεν θα αναφερθούμε σε κάποιο μεγάλο παιχνίδι του παρελθόντος ή σε κάποια από τις μπόλικες αποστολές μας στο εξωτερικό. Ούτε στις λαμπερές ελληνικές ομάδες. Θα πρωτοτυπήσουμε, και καθώς πολλοί αστέρες του παρελθόντος επισκέπτονται το g-point.gr, θα ανατρέξουμε στην παλιά Α2.
‘Η μάλλον στα πρώτα βήματα της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας, που ξεκίνησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ηλικιακά (45 γαρ) την πρόλαβα από την αρχή. Από την αρχή ως φίλαθλος και μετέπειτα ως δημοσιογράφος. Άλλωστε ξεκίνησα το ρεπορτάζ το 1990, βλέποντας, πέρα από τα παιχνίδια του Πανιωνίου, και αυτά του Κρόνου Αγίου Δημητρίου. Που επίσης είχε έδρα την Νέα Σμύρνη και ως μεγάλο αστέρι είχε τον Χρήστο Μυριούνη. Είχε προπονητή τον αείμνηστο Αχιλλέα Μέντζο και παίκτες, πέρα από τον Μυριούνη, τον Ρέρρα, τον Περαντωνάκη, τον Χρήστου, τον Καπάτο, τον Σαφρανιώτη, τον Τζανανδρέα, τον φίλο μου τον Αλεξ τον Χάτον και τον απίθανο Καζαντζίδη. Ο τελευταίος ήταν δεν ήταν 1.75, το παρουσιαστικό του δεν ταίριαζε ακριβώς με μπασκετμπολίστα, αλλά την δουλειά του την έκανε και με το παραπάνω.
Η Α2 ήταν τότε θαυμαστή. Οπως και τα τελευταία χρόνια είναι σπουδαία. Πόσα και πόσα παιχνίδια της ΜΕΝΤ δεν είχα δει όταν κατέβαινε στην Αθήνα! Εντύπωση μου έκανε πάντα με το τρελό του παιχνίδι ο Χιωτάκης, ο πλέι-μέικερ, ενώ (ως πιτσιρικάς, που ήμουν) είχα να λέω για το πορτοκαλί μαλλί του Κουφογιάννη, που μετά έπαιξε στον Φίλιππο Θεσσαλονίκης. Πορτοκαλί μαλλί είχε τότε ο Κουφογιάννης και ο Ούβε Μπλαμπ, ο Γερμανός σέντερ, που έπαιξε στο ΝΒΑ.
Τι; Ξέχασα από την ΜΕΝΤ τον Περγαμηνέλη; Οχι βέβαια. Επρόκειτο για πολύ μεγάλο σκόρερ, από εκείνους, που η τριαντάρα ήταν καθημερινότητα. Αυτός και ο Μπουρλίβας του ΠΑΟΔ ήταν από τα μεγαλύτερα «πιστόλια» της Α2. Παικταράδες και σούπερ σκόρερ, που, όμως, δεν τους είδαμε στο παραπάνω επίπεδο.
Τι να πρωτοθυμηθείς; Νέστορα και Δημόκριτο; Αγαπημένοι μου παίκτες ήταν ο Σουανίδης και ο Σάρπης. Και ο τελευταίος ήταν μεγάλος σκόρερ. Έπαιξε και στον Ηρακλή, αλλά δεν μπόρεσε να φανεί.
Και, ενθυμούμενοι το παρελθόν, κάπου στεναχωριέσαι όταν όλες αυτές οι ομάδες της Θεσσαλονίκης έχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Θα μου πείτε αλλάζουν οι εποχές, εδώ ο Άρης έχει φτάσει στο σημείο να κινδυνεύει με υποβιβασμό. Δίκιο έχετε. Αυτό, που δεν αλλάζει είναι η τρέλα για το μπάσκετ.
Και να είμαστε καλά, θα επανέλθουμε πάλι, είτε με αναφορά στο παρελθόν, είτε με κάτι από το λαμπρό παρόν του ελληνικού μπάσκετ.
