Πριν από καμία εβδομάδα, είμαι στον καναπέ, ξαπλωμένος, αραχτός και βλέπω το πορτοφόλι μου, τούμπανο-φουσκωμένο, αλλά όχι με πενηντάρικα, αλλά με χαρτιά, αποδείξεις και διάφορα κάρτες. Δεν είχα και πολλά να κάνω, και λέω, δεν κάνεις ένα ξεκαρτάρισμα, μπας και βρεις κάτι ενδιαφέρον, κάτι που ίσως έχεις ξεχάσει.
Μετά από αρκετή ώρα, και δεκάδες χαρτάκια που πέταξα, πέφτω πάνω στην φοιτητική μου ταυτότητα. Εκτός από το φοιτητικό μου νούμερο στο κινητό, αυτή την κάρτα δεν την είχα εκμεταλλευτεί ποτέ και πουθενά, αλλά ούτε και ήξερα που μπορεί να μου χρησιμεύσει. Μπαίνω στο Google, και γράφω τι μπορώ να έχω με αυτή την κάρτα, πιο φτηνά, και μου βγάζει, τόσα πολλά μικροπράγματα, που για έναν φοιτητή όμως είναι πολύ μεγάλα, τον βοηθάνε, ώστε να αγοράσει πιο οικονομικά, από έπιπλα, ηλεκτρικά, να πάει σε διάφορα εστιατόρια με καλύτερες τιμές. Μπράβο τους.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως ήταν, πώς έχει και δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός, για να απολαύσεις όποια ταινία θες στον σινεμά.
Σινεμά. Τι λες τώρα; Είχα να πάω, πάνω από 25 χρόνια.
Πρώτον δεν μπορούσα να πάω, γιατί ήμουν celebrity στη Θεσσαλονίκη (γέλια) και δεύτερον δεν χωρούσα λόγω ύψους, ήταν πολύ στριμόκωλα, τότε!!!
Πατάω λοιπόν πάνω στους σινεμάδες στη Θεσσαλονίκη, να δω τι έργα παίζουν, αν έχουν αλλάξει οι αίθουσες ή ακόμα είναι στριμοξίδι, βλέπω τους χώρους και παθαίνω πλάκα, γιατί είναι μεγάλες οι αίθουσες. Α ωραία λέω, χωράω, κάτσε να δω τώρα τι θα δω. Μπας και έχει και κανένα καλό έργο και το παίξω και ρομάντζας στην δικιά μου, να ψαρώσει ότι την πάω σινεμά (χαχαχα)…
Είχε της πουτάνας από ταινίες, αλλά το μάτι μου πέφτει πάνω στα γουρλωτά μάτια ενός λεπτού κοντού τύπου, με μουστάκι, που μου θύμιζε κάποιον γνωστό. Πατάω πάνω στο link και βλέπω ότι αυτός ο τυπάκος, κάνει τον τεράστιο Freddie Mercury, τον frontman των Queen. Τον αγαπημένο τραγουδιστή και συγκρότημα, του κάθε αθλητή και αθλήτριας, σε όλο τον πλανήτη.
Ναι κυρίες και κύριοι. Αυτός έχει ερμηνεύσει τον ΥΜΝΟ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ, το «We are the Champions».
Είχα την ηθική υποχρέωση, πρώτον να πάω να τον τιμήσω, γιατί από το 1993, που πρωτοκατέκτησα τίτλο στην Σαμψούντα της Τουρκίας με την Εθνική Ελλάδος Παίδων, αλλά και χρυσό μετάλλιο, αυτό το τραγούδι, είχε μπει μέσα μου και ήξερα ότι κάθε χρόνο στο τέλος της χρονιάς, έπρεπε να το τραγουδάω και εγώ.
Με δόξασε ο Θεός και το άκουσα αρκετές φορές στην καριέρα μου, για αυτό και τον λόγο σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα στο σινεμά. Πήρα ένα κιλό ποπ κορν, και μία coca colara, και πλήρωσα ένα εισιτήριο και ένα κούτρα για τη δικιά μου, που με κορόιδευε, 43 χρονών φοιτητής, και ο Θεός βοηθός για το αν χωράμε ή όχι…
Τελικά είναι άπλες οι θέσεις, πάνω ακριβώς στον διάδρομο και ξεκινάει η ταινία.
Ακριβώς όπως την περίμενα. Η ζωή, οι τρέλες, η ζωντάνια, το μυαλό του καλλιτέχνη που μέσα στο κεφάλι του δεν υπάρχει η λογική αλλά μόνο το συναίσθημα, οι υπερ-μαλακίες που δεν υπάρχει τοίχος να σταματήσουν, το πιώμα, οι κρεπάλες, τα ναρκωτικά, τα γαμήσια, όπως έχουν όλες οι ροκ μπάντες, και ότι άλλο τους κατέβαινε στο γκλάβα τους (κεφάλι).
Για μένα αυτή η ταινία, “Bohemian Rhapsody”, είναι ένα αριστούργημα. Μία ταινία σταθμός αν και δεν τον πρόλαβα. Αλλά από πολύ μικρός είναι στη ζωή μου, χωρίς να τον γνώριζα, μέχρι και τώρα, και αυτό είναι κάτι που με σόκαρε καθόλη τη διάρκεια της ταινίας.
Δεν ήξερα ότι οι Queen, ήταν ο στόχος της ζωής μου, ότι το τραγούδι «Champions», όταν δεν το τραγουδούσε σε μένα ο Freddie, εγώ έκλαιγα, γιατί έχασα εκείνον τον τελικό, και δεν ήθελα να το ακούσω.
