Από τον Νίκο Καλαμπάκα
Την εποχή που ο Ολυμπιακός έβλεπε τα πρωταθλήματα με το… κιάλι, στα γνωστά «πέτρινα χρόνια» της ομάδας που ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τελείωσαν το 1997 όταν οι «ερυθρόλευκοι» πήραν το πρώτο τους πρωτάθλημα στην εποχή του Σωκράτη Κόκκαλη, τα πράγματα στο λιμάνι ίσως και να ήταν καλύτερα από όσα ζουν φέτος όσοι ασχολούνται ενεργά με την ομάδα του Πειραιά.
Τότε στο ελληνικό πρωτάθλημα κυριαρχούσαν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ και η «κάψα» του κόσμου του Ολυμπιακού ήταν να δει ξανά την ομάδα του να κατακτά το τον τίτλο του πρωταθλητή. Φυσικά, πριν συμβεί αυτό οι ποδοσφαιριστές της ομάδας τα είχαν ακούσει και τα είχαν… δει όλα! Οι επισκέψεις στου Ρέντη από τους οπαδούς ήταν συχνές. Μάλιστα εκείνη την εποχή οι κανόνες σωστής συμπεριφοράς επέβαλαν στους επισκέπτες να μην πηγαίνουν ποτέ κάπου με άδεια χέρια, οπότε τα… κεράσματα στο λιμάνι του Πειραιά έδιναν κι έπαιρναν, με τους κορνέδες να ξεπουλάνε στην ευρύτερη περιοχή του Ρέντη.
Οι καιροί άλλαξαν, ο Ολυμπιακός με τον Σωκράτη Κόκκαλη στο τιμόνι του έγινε ξανά ο αυτοκράτορας του ελληνικού πρωταθλήματος και οι νέες γενιές οπαδών του μεγάλωσαν με πολλούς τίτλους που τους έχουν κάνει ακόμα πιο απαιτητικούς από την προηγούμενη γενιά των φίλων της ομάδας. Οι επισκέψεις πλέον δεν είχαν γεύση γλυκού, η αποθέωση ήταν μόνιμη κατάσταση στο λιμάνι και η γκρίνια συνόδευε όλους τους αντιπάλους της ομάδας που διεκδικούσαν κάποιον τίτλο. Έπειτα, ο Σωκράτης Κόκκαλης παραχώρησε τη σκυτάλη στον Βαγγέλη Μαρινάκη έχοντας σπάσει κάθε ρεκόρ στις ελληνικές διοργανώσεις. Και ο Ολυμπιακός συνέχισε να παίρνει πρωταθλήματα, οι οπαδοί του συνέχισαν να γλυκαίνονται από τους τίτλους και οι αντίπαλοι παρέμεναν θυμωμένοι για την κυριαρχία των ερυθρολεύκων την οποία στήριζαν αποκλειστικά και άδικα σε εξωτερικούς παράγοντες όπως είναι η διαιτησία. Και φυσικά, οι άνθρωποι της ομάδας του Πειραιά τους κορόιδευαν, προτρέποντάς τους να φτιάξουν ομάδα που να κερδίζει και τους διαιτητές. Όμως, ρόδα είναι και γυρίζει…
Και να που φτάσαμε στην εποχή που ο Ολυμπιακός έχει μείνει πίσω στο κυνήγι του πρωταθλήματος και κατάφερε να παίξει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τρεις φορές με την ΑΕΚ και να μην την κερδίσει ούτε μια. Αυτό φυσικά δεν το λες και παράλογο, αφού στον αθλητισμό τη νίκη τη διεκδικούν πάντα περισσότεροι από έναν. Αυτό που είναι παράλογο, είναι οι χειρισμοί της διοίκησης σε πολλά θέματα του συλλόγου. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού όπου σταθούν κι όπου βρεθούν φωνάζουν για τη διαιτησία. Δηλαδή κάνουν αυτά που τόσα χρόνια χλεύαζαν. Δεν τους ενδιαφέρει ότι η ομάδα τους έχει αλλάξει από πέρυσι οκτώ προπονητές και το μεγαλύτερο κομμάτι του ρόστερ κάθε χρόνο είναι διαφορετικό. Ρίχνουν την ευθύνη για τις άστοχες επιλογές τους στους… τρίτους, θέλοντας να στρέψουν την οργή του κόσμου αλλού. Η αλήθεια είναι όμως ότι για την εικόνα της ομάδας φέτος η αποκλειστική ευθύνη βαραίνει τη διοίκηση και τις επιλογές της. Και είναι δικό της θέμα να βάλει ξανά το… τρένο στις ράγες και αυτό να αρχίσει να πηγαίνει πάλι με κανονικό οδηγό και όχι στον αυτόματο.
Στην παρούσα φάση δεν μπορούν να γίνουν πολλά. Πρέπει να στηριχθεί ο νέος προπονητής, να τελειώσει η σεζόν όπως τελειώσει «με το πρωτάθλημα ή χωρίς» και η νέα χρονιά να έχει έναν κανονικό σχεδιασμό, με παίκτες που ξέρουν πλέον την ομάδα και με διοίκηση που θα ρίχνει το βάρος στην ομάδα της και όχι στην… κυβέρνηση. Μέχρι να συμβούν όλα αυτά το πιθανότερο είναι ότι ο Ολυμπιακός θα φάει κι άλλα στραπάτσα. Όμως οι διοικούντες θα πρέπει επιτέλους να μάθουν πως «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και όχι ότι σε αφήνει σε κώμα.
Μέχρι τότε, τα ζαχαροπλαστεία του Πειραιά θα ευελπιστούν ότι για τους ιδιοκτήτες τους έρχονται καλύτερες μέρες…
