Πέρασαν κιόλας 17 χρόνια από την ημέρα που η Π.Σ.Ζ. έφερνε στο Παρίσι έναν Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή 21 χρονών με το ψευδώνυμο «μικρός Ρονάλντο», κατά κόσμον, Ροναλντίνιο.
Τότε κανείς δεν ήξερε ακόμα ότι η Γαλλία γινόταν αυτόματα η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που θα είχε την τιμή να απολαμβάνει τις ποδοσφαιρικές παραστάσεις ενός ανθρώπου που από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ήπειρο μας, εμφανίστηκε με ένα φαρδύ – πλατύ χαμόγελο στα χείλη και με ένα «μαγνήτη μπάλας» στα πόδια.
Ο Ροναλντίνιο αρχίζει να παίρνει παιχνίδια στα πόδια του και σιγά – σιγά ξεκινάει να δίνει μια άλλη διάσταση στην ορολογία «ποδοσφαιρικά skills». Συγκεκριμένα, οι ντρίμπλες που κάνει στους αντιπάλους του σε συνδυασμό με την ταχύτητα και την εκρηκτικότητά του, δημιουργούν έναν ποδοσφαιριστή που όμοιο του ο πλανήτης δεν είχε δει ποτέ. Ο Ροναλντίνιο κάθε χρονιά γινόταν ολοένα και πιο σταθερός στο γήπεδο, οι αντίπαλοί του μάθαιναν συνεχώς ότι υπάρχει κάποιος ποδοσφαιριστής που μπορεί να τους περάσει με όποιον τρόπο θέλει και οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο έκαναν χώρο στην καρδιά τους για να βάλουν εκεί ένα νέο μέλος, ανάμεσα στους πολλούς ποδοσφαιριστές που θεωρούν ότι έχουν σημαδέψει το άθλημα.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι ποδοσφαιρικοί «μύθοι» χτίζονται στα Παγκόσμια Κύπελλα και δεν έχουν και άδικο, όμως αυτό μάλλον συνέβαινε παλιότερα, σε εποχές Πελέ, Κρόιφ, Μαραντόνα, όταν οι φίλαθλοι δεν είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθούν πολλά παιχνίδια ξένων πρωταθλημάτων. Όπως και να έχει, η σειρά του Ροναλντίνιο να συστηθεί καλύτερα στον κόσμο ήταν το 2002 στα γήπεδα της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας. Εκεί παρακολουθήσαμε για πρώτη φορά τα τρία R. (Ronaldo, Rivaldo, Ronaldinho). Το νέο μέλος των «Σελεσάο» πήγε στην Βραζιλία για να προσθέσει την φαντασία του στη δεξιοτεχνία και την ποιότητα των δύο «παλιών» και το έκανε με απόλυτη επιτυχία. Τελικά η Βραζιλία πανηγύρισε το πέμπτο της Παγκόσμιο Κύπελλο και ο ίδιος ανέβασε ακόμα περισσότερο τις μετοχές του στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου.
Το καλοκαίρι του 2003 πήγε στην Μπαρτσελόνα μετά από μια δύσκολη σεζόν για τον σύλλογο ο νέος πρόεδρος της «Μπάρτσα», Χουάν Λαπόρτα, έδωσε το τιμόνι της ομάδας στον Φρανκ Ράικαρντ. Ο Ροναλντίνιο πήγε στους «μπλαουγκράνα» με σκοπό να γίνει ο ποδοσφαιριστής που θα την οδηγήσει ξανά στις επιτυχίες και το κατάφερε μια χαρά μέχρι το 2008, όταν παρέδωσε τη… σκυτάλη στον Μέσι. Οι Κααταλανοί είχαν την ευτυχία να απολαύσουν μια ομάδα όνειρο, που ξεκίνησε από έναν ποδοσφαιριστή που υπήρξε η χαρά του αθλήματος. Δύσκολα τον έβλεπες να μην χαμογελάει, ενώ αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο μπορούσαν να χαζέψουν αντιπάλους και συμπαίκτες. Η Μπαρτσελόνα γίνεται η ομάδα – μύθος που από τότε μέχρι και σήμερα έχει διαλύσει κάθε ποδοσφαιρική λογική και σε αυτό έχει συμβάλλει τα μέγιστα και ο Βραζιλιάνος.
Ο χαρακτήρας του είναι αυτός ενός ανθρώπου που χαίρεται τη ζωή του. Στο γήπεδο μοιράζει… σακούλες, εκτός όμως τον έχουμε δει μέχρι και στα μπουζούκια. Και πάντα χαμογελαστός και έτοιμος να δώσει και στον διπλανό του λίγη από τη χαρά του που θαρρεί κανείς ότι τον έχει κυριεύσει από την ημέρα που γεννήθηκε. Η καριέρα του πλέον δεν είχε την ίδια εξέλιξη, αφού στη Μίλαν, κι έπειτα από δύο κατακτήσεις του τίτλου του ποδοσφαιριστή της χρονιά από την FIFA (2003-04, 2004-05) και την «Χρυσή Μπάλα» το 2005, είναι σταθερά ένας «ζογκλέρ» κορυφαίου επιπέδου, όμως δεν υπάρχει κάτι ανώτερο να κάνει από αυτά που ήδη μας είχε παρουσιάσει.
Πέραν της προσφοράς του στο ποδόσφαιρο επί χόρτου, ο Ροναλντίνιο γίνεται η αφορμή να αλλάξουν τα skills μέχρι και στα παιχνίδια που παίζονταν στα Playstation και Xbox. Ο μικρός Ρονάλντο αναγκάζει το pro να προσθέτει κάθε χρόνο νέες ντρίμπλες στα άβαταρ του και οι οπαδοί των video games όπου σταθούν κι βρεθούν αντικαθιστούν τη λέξη εγγύηση με το όνομα Ροναλντίνιο. Τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει όμως η Δόξα, ή τουλάχιστον όχι στο σημείο που πολλοί συνάδελφοί του την βάζουν ως προτεραιότητα, αλλά το να περνάει καλά. Όσο χαμογελούσε και το σώμα του άντεχε, έπαιζε ποδόσφαιρο και το ευχαριστιόταν. Πριν από λίγες μέρες ο ίδιος ανακοίνωσε ότι σταματάει να αγωνίζεται. Ούτως ή άλλως τα τελευταία χρόνια οι παραστάσεις του περιορίζονταν σε κάποια βίντεο στο youtube από αγώνες του πρωταθλήματος της Βραζιλίας, οπότε η φυγή του δεν ήταν απότομη, αλλά σταδιακή.
Αυτό που μένει όμως πάντα στη μνήμη σχετικά με τον Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είναι το χαμόγελό του και η καλοσύνη του. Και αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Μαραντόνα είναι ο Θεός του ποδοσφαίρου, ο Ροναλντίνιο θα μπορούσε για τους δύο παραπάνω λόγους να είναι ο Μεσσίας…
