Από την ημέρα που η ΑΕΚ στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδας στο μπάσκετ, κερδίζοντας τον τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό, οι συζητήσεις γύρω από τον αγώνα περιστρέφονται στον τρόπο με τον οποίο οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να χάσουν.
Ένας νέος γύρος γκρίνιας ξεκίνησε για τους οπαδούς της ομάδας του Πειραιά, που φέτος δεν την λες και την πιο σταθερή στην απόδοσή της. Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων δεν μιλάει για την σπουδαία εμφάνιση του Μάνι Χάρις, αλλά προτιμά να σταθεί για μια ακόμα φορά στην καθίζηση των παικτών του Σφαιρόπουλου. Όμως για σταθείτε ρε παιδιά, στο παρκέ οι αντίπαλοι είναι πάντα δύο. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, μια φορά τα 20 χρόνια που μια ομάδα μπορεί να μην κατέβει καν στο γήπεδο, οπότε αυτόματα οι φίλοι του μπάσκετ παρακολουθούν ένα οικογενειακό διπλό το οποίο στη συνέχεια σχολιάζουν ανάλαφρα, έχοντας αποβάλλει το άγχος που τους γεμίζει η ιδέα της ήττας. Τη νίκη πάλι, τη γουστάρουν όπως ποθούσαν τις γυναίκες τους την πρώτη φορά που τις είδαν… Όμως εδώ δε μιλάμε για νίκη, αλλά για ήττα, οπότε ας μην πλατειάζω.
Και πάμε ξανά στα του τελικού. Οι Ολυμπιακοί είδαν λοιπόν τον Βασίλη Σπανούλη μετά από καιρό να κάνει ένα πραγματικά εξαιρετικό παιχνίδι, όμως αυτή τη φορά ήταν μόνος. Ο Σφαιρόπουλος δεν πήρε τίποτα από την τετράδα των Ελλήνων (Πρίντεζης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Μάντζαρης), είδε για μια ακόμα φορά τους Ρόμπερτς και Τόμσον να… σκουπίζουν τις καρέκλες τους στον πάγκο, οπότε στηρίχθηκε στον αρχηγό της ομάδας και τον Μιλουτίνοφ που ακόμα καρφώνει… Με δύο παίκτες όμως δύσκολα μια ομάδα μπορεί να κερδίσει έναν τελικό. Όλοι λοιπόν, στάθηκαν στα παραπάνω, αγνοώντας την αντίπαλο ομάδα. Την ΑΕΚ.
Μια ΑΕΚ που ευτύχησε σε αυτό το παιχνίδι να έχει έναν… σεληνιασμένο Μάνι Χάρις ο οποίος παρέσυρε τους συμπαίκτες του -κυρίως τους Αμερικάνους- κι έτσι ήρθε η νίκη. Με έναν προπονητή που πήγε τις επιθέσεις της ομάδας του εκεί που ήθελε (στο ένας εναντίον ενός) και κατάφερε στο πιο κομβικό -μέχρι το επόμενο- ματς της χρονιάς να πάρει από όλους τους παίκτες του κάτι. Αυτά τα πολλά «κάτι» μαζί, έφεραν το κύπελλο στους «κιτρινόμαυρους». Κανένας Ρόμπερτς, Τόμσον και Πρίντεζης δεν έχασαν τον αγώνα. Τπν κέρδισαν οι Χάρις, Πάντερ και Χάντερ. Και εδώ είναι η μεγάλη αδικία που βιώνει τις τελευταίες μέρες το μπάσκετ, αφού το δίπολο που έχουν δημιουργήσει Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, δίνει δύσκολα χώρο σε άλλη ομάδα.
Όμως να που τελικά, χώρεσε στους δύο και ο τρίτος. Και είναι άδικο κανείς να μην ασχολείται με αυτόν…
