Από τον Γιάννη Γιαννούλη
Το καλοκαίρι του 1996, ήταν και το τελευταίο του αρχηγού μας του Bane Plelevic, αφού δεν τα βρήκε με τον πρόεδρο Αλεξόπουλο και έφυγε για την Κίντερ της Μπολόνιας.
Όλοι στον ΠΑΟΚ τότε, σοκαριστήκαμε, συμπαίκτες αλλά πιο πολύ οι φίλαθλοι, που έφυγε ο Αρχηγός μας. Αν με ρωτήσετε εμένα προσωπικά, δεν γνωρίζω τους λόγους και το τι συνέβη πραγματικά.
Από τις εφημερίδες μαθαίνουμε τότε εγώ και ο Ρεντζιάς, που ήμασταν στην προετοιμασία της Εθνικής, ότι στον ΠΑΟΚ έκλεισε ο Μισέλ Γκομέζ, ο ΓΑΛΛΟΣ ! (Που μάθανε μπάσκετ οι Γάλλοι για να έχουν και προπονητή φίρμα που να τον θέλει ο ΠΑΟΚ).
Αφού τελειώσαμε τις υποχρεώσεις μας στην Εθνική, γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη για τη δεύτερη προετοιμασία μέσα σε ένα καλοκαίρι.
Μας ενημερώνουν ότι θα πάμε 25 μέρες σε ένα χωριό στη Γαλλία, το Hendaye, ενώ προπόνηση θα κάνουμε κάθε μέρα στην Ισπανία (καμία ώρα μακριά), γιατί στο χωριό δεν είχε γήπεδο.
Για να μην σας κουράζω, μέναμε σε ένα ξενοδοχείο-σπα, με θαλασσοθεραπεία πάνω στην παραλία, σε ένα σούπερ κοσμικό μέρος.
Οι προπονήσεις ήταν πολύ χαλαρές, χωρίς πολλά βάρη και τρεξίματα και οι απογευματινές ήταν πιο πολύ τακτική, παρά πολλά γκάζια.
Ο γυμναστής της ομάδας, Νίκος Στυλιανίδης είχε τρελαθεί, είχε φτιάξει προγράμματα για να χτίσουμε το κορμί μας, και ο Γκομέζ, έφερε μία γκόμενα με μπούστο και κολάν να μας κάνει γιόγκα.
Ένα μεσημέρι και ενώ ξεκουραζόμαστε, μπαίνει στο δωμάτιο ο Ρετζιάς τρελαμμένος και με λέει κλείσαμε τον Σκοτ Σκάιλς, αυτόν τον άσπρο που δίνει ασίστ.
Ο Πέτζα τον ρίχνει κάτι μπινελίκια, του στιλ, σιγά μην έρθει αυτός στην Ευρώπη, εδώ παίζει με τον Σακίλ και θα έρθει σε εμάς; «Ρε μαλάκες έχουμε τον ίδιο μάνατζερ, σε 2 μέρες έρχεται εδώ στη Γαλλία με τον μάνατζέρ του» συμπληρώνει ο Ρετζιάς.
Πράγματι στην απογευματινή προπόνηση υπήρχε μία βουβαμάρα γιατί το είχανε μάθανε όλοι, όταν ήρθε και ο Γκομέζ και μας ανακοίνωσε πώς θα έρθει στην ομάδα μας ένας παίκτης που πριν από κανά δύο μήνες είχε κάνει φυλακή, γιατί κάτι κακό είχε κάνει στη γυναίκα του και τον είχαν χώσει μέσα. Εμείς μείναμε «παγωτό» μόλις μας το είπε.
Δύο μέρες μετά, φτάνει και ο Σκάιλς με τον Τόμυ τον γυμναστή του, τη στιγμή που κάναμε προπόνηση.
Με το που τελειώνει η προπόνηση, μας καλούν όλους στο κέντρο του γηπέδου για να μας τον παρουσιάσουν, και δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ότι τον βλέπουμε μπροστά μας.
Μετά το βραδινό φαγητό και καθώς επέστρεφα στο δωμάτιό μου, τον βλέπω μπροστά μου, ζητώντας μου κάτι να με ρωτήσει.
– Αυτός με τα γυαλιά είναι ο πρώτος προπονητής της ομάδας;
-Ναι! του απαντάω
-Και γιατί ήρθα εδώ εγώ να παίξω;, με ρωτάει!
Εγώ μένω σύξυλος, δεν του απαντάω τίποτα, και πάω προς το δωμάτιό μου. Το λέω όλο αυτό στον Στογιάκοβιτς, και με λέει πάρε τον ψηλό να μάθουμε τι γίνεται.
Έρχεται ο Ρετζιάς και όταν του λέω τι με είπε ο Σκαιλς, ζαλίστηκε και έσπευσε να πάρει τον μάνατζέρ τους, να μάθει τι συμβαίνει. Μετά από λίγο, με βάζει τις φωνές ο Ευθύμης, λέγοντάς μου ότι ήρθε για να παίξει. Έλα όμως που ο Σκάιλς δεν είχε ούτε καν παπούτσια μαζί του για την προπόνηση, και έψαχναν όλο το χωριό για να του βρουν.
Όπου πηγαίναμε, ουρές ο κόσμος για αυτόν τον μάγο που είχαμε στην ομάδα. Φιλικά παιχνίδια,γεμάτα γήπεδα, αλλά και ο «μπιμπ» ο κοντός ήταν παιχταράς,στο NBA, το ίδιο.
Στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονιάς, μετά το τέλος του αγώνα, με καλεί ο Γιώργος Μπούζος, δημοσιογράφος του ΑΝΤ1 να μιλήσω για τον Σκάιλς, πώς ήταν σαν συμπαίκτης και αν έπαιζα ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, το NBA JAM, που ήταν ο Σκάιλς με τον Σακίλ στην ομάδα του Ορλάντο Μάτζικ.
-Γιάννη παίξατε καλά και κερδίσατε εύκολα.
– Ναι παίξαμε καλή άμυνα,πήραμε τα ριμπάνουντ και ήρθε η νίκη. (κλασσική απάντηση αθλητή)
Αγχώνεται ο Μπούζος που είναι στον αέρα, και για να είναι γρήγορος και σύντομος, ρίχνει την ατάκα της χρονιάς.
-Γιάννη μικρός τον έπαιζες;;;;
Τον κοιτάω και του απαντάω στον αέρα.
-Ναι Γιώργο. Εσύ μικρός δεν τον έπαιζες;
Εννοείται με πιάνουν τα γέλια και τον αφήνω με το μικρόφωνο στο χέρι.
Καθώς πάω να φύγω, αρχίζει να με κυνηγάει με το μικρόφωνο στο χέρι, και να μου φωνάζει «Τον Σκάιλς εννοούσα, αν τον έπαιζες μικρός στο ΝΒΑ JAM».
Πέσαμε κάτω από τα γέλια…
Άλλες ιστορίες με τον Σκάιλς όμως θα σας εξομολογηθώ στο μέλλον, γιατί ήταν πραγματικός σταρ, εντός και εκτός γηπέδων.
PS: Όποιος και να είσαι ότι και να είσαι, παπούτσια μπάσκετ πάντα πρέπει να έχεις μαζί σου.
PS: Τον ευχαριστώ για την τελευταία φανέλα της καριέρα του που μου χάρισε (ήμασταν κολλητοί), πριν ξεκινήσει την καριέρα του ως προπονητής.
PS: Πιστεύω ότι ήρθε στην Ευρώπη να ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα και όχι για να παίξει. Το σώμα του δεν τον βοηθούσε αφού το είχε παρατημένο, είχε και την κοιλίτσα του τότε, για 1.80 ύψος (χαχαχα)
