Από τη Χριστίνα Αμερικάνου
Είναι δύσκολο και βασικά άχαρο να βλέπεις πάνω σε ένα κινηματογραφικό πανί να εξελίσσεται μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή του γονιού σου. Ενός γονιού που λάτρεψες και σε λάτρεψε, που σου έμαθε να γελάς, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να κοιτάς πάντα ψηλά και μπροστά χωρίς να ντρέπεσαι να νιώθεις. Να λυπάσαι, να αγαπάς, να θυμώνεις, να ερωτεύεσαι, να χαίρεσαι και όλα αυτά δυνατά! Δυνατά και πολύ. Χωρίς μέτρο.
Αυτό το “χωρίς μέτρο” άλλοτε με βοηθάει, και άλλοτε όχι. “Χριστίνα είσαι υπερβολική” λένε οι φίλοι μου, αλλά ξέρουν ότι εκφράζομαι όπως ακριβώς νιώθω. Με τα χρόνια αυτόν τον παρορμητισμό τον έχω τιθασεύσει. Δεν κλαίω εύκολα, δεν φωνάζω συχνά, θυμώνω πολύ λιγότερο και παίρνω πάντα την καλή πλευρά των πραγμάτων για να μπορώ να προχωρώ.
Το να είσαι το παιδί “κάποιου” δεν σε κάνει αυτόματα “κάτι”. Ίσα ίσα σε αποσυντονίζει, σε αποδιοργανώνει, σε αγχώνει και τελικά δεν σου επιτρέπει να βάλεις τη δική σου σφραγίδα, γιατί πάντα θα υπάρχουν γύρω σου οι “έλα μωρέ ποιά είναι αυτή επιτέλους”.
Λοιπόν αγαπητοί μου έχετε δίκιο, καμία δεν είναι αυτή. Είναι μία που έτυχε να γεννηθεί από “κάποιον” που προσέφερε και αγαπήθηκε πολύ και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μη φανεί ανάξια των προσδοκιών που γεννά το δικό του όνομα.
Νομίζω ότι λίγο – πολύ όλα τα παιδιά των “κάποιων” έτσι νιώθουν στη ζωή τους. Περήφανα για εκείνους, αλλά και πολύ ανήσυχα για το πως θα απαγκιστρωθούν από τη δική τους μεγάλη “σκιά”.
Για πολλά χρόνια το όνομα “Αμερικάνου” δεν μου άρεσε. Έμπαιναν καθηγητές στην τάξη στο σχολείο, διάβαζαν το όνομα και πάντα ρωτούσαν: “τον Αμερικάνο τί τον έχεις”; Κι εγώ δειλά δειλά απαντούσα: “Μπαμπά”. Δεν μου άρεσε να μιλάω για τα κατορθώματα του πατέρα μου. Είχα μεγάλη αντίδραση με αυτό. Μεγάλωσα μέσα σε ιστορίες και μεγαλεία του παρελθόντος. Δεν μου αρέσει το παρελθόν. Μάλλον ούτε και το μέλλον. Τα πάω καλά μόνο με το παρόν. Μου αρέσει να ζω το “τώρα”, όλα τα υπόλοιπα μου φαίνονται μάταια.
Κάθε φορά που κάτι γραφόταν ή λεγόταν για τον πατέρα μου και την ΑΕΚ η ενδόμυχη αντίδρασή μου ήταν: “ε και λοιπόν;” Όλα αυτά έγιναν, πέρασαν, γιατί πρέπει να μένουμε προσκολλημένοι εκεί; Πολλές φορές το έλεγα στον πατέρα μου όταν κάθε 4 του Απρίλη πήγαινε στο Στάδιο για να θυμηθεί, μαζί με τα παιδιά της Original. “Μα πάλι τα ίδια ρε μπαμπά; Άστα αυτά, περάσανε, γιατί πρέπει να τα θυμάσαι;”.
Και να που ήρθε τώρα, 50 χρόνια μετά, ένας καλλιτέχνης όπως ο Τάσος Μπουλμέτης να βρει ενδιαφέρουσα την ιστορία εκείνης της παρέας, όχι γιατί ήταν η σημαντικότερη όλων των εποχών για τον ελληνικό αθλητισμό, όχι γιατί η ΑΕΚ είναι ή ήταν η λαοφιλέστερη ομάδα της χώρας, όχι γιατί ο άθλος εκείνος την εδραίωσε ως ευρωπαϊκή υπερδύναμη. Η πηγή της έμπνευσης του Μπουλμέτη δεν είχε να κάνει με “ζύγια” και με “κατορθώματα” αλλά με την ουσία της ιστορίας, της εθνικής ενσυναίσθησης, του μεγαλείου να είμαστε όλοι μαζί για να πετύχουμε τον στόχο.
Ο Τάσος Μπουλμέτης παίρνει την εποχή, τις ιστορικές συνθήκες, τους ανθρώπους, τον μόχθο και τον κόπο τους και φτιάχνει μία ταινία η οποία – επιτέλους – δίνει ένα νόημα στον άθλο του 1968. Πατάει εκεί και γράφει ιστορία, κάνει μία αθλητική στιγμή να παίρνει κοινωνικό-πολιτική διάσταση μέσα από τις ιστορίες απλών ανθρώπων, όχι των ίδιων των πρωταγωνιστών της έμπνευσής του! Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1968 δεν φαντάζει πια σε μένα ως μία επιτυχία, η οποία στείρα ανακυκλώνεται. Έγινε αιτία για να παραχθεί ένα προϊόν πολιτισμού που θα μείνει για πάντα. Έτσι έκλεισε πλέον και το δικό μου τεράστιο κενό σχετικά με το από ποιον έχω γεννηθεί. Έχω γεννηθεί από εκείνον που άφησε πίσω του τις κακουχίες των μικράτων του, μόχθησε, πάλεψε, πολέμησε, αφοσιώθηκε, πίστεψε, έπεσε αλλά ξανασηκώθηκε για να κατακτήσει τελικά την κορυφή! Έχω γεννηθεί από τον Γιώργο τον Αμερικάνο, του Αθανασίου και της Μαρίας από τα Βουρλά της Σμύρνης που από ξένος στην χώρα του, έγινε ο “κάποιος”. Και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτόν.
ΥΓ: O ιστορικός κινηματογράφος τέχνης ΑΛΚΥΟΝΙΣ γιορτάζοντας τα 50 χρόνια από την έναρξη της λειτουργίας του το 1968 θα προβάλλει καθ’ όλη τη διάρκεια του 2018 το “1968” με παράλληλες πολιτιστικές δράσεις για νέους και παιδιά ως φόρο τιμής στον Γιώργο Αμερικάνο που έμενε χρόνια στην Πλατεία Βικτωρίας όπου βρίσκεται ο κινηματογράφος στην οδό Ιουλιανού. Είναι πραγματικά ένα τεράστιο δώρο για εκείνον και είμαι σίγουρη ότι και εκείνος την Αλκυονίδα θα επέλεγε για να δει την ταινία.
